Από τη στιγμή που γεννιόμαστε ένα πράγμα μόνο γνωρίζουμε… ότι θα πεθάνουμε.
Κανείς δεν έχει ιδέα για το τι περιέχει η διαδρομή.
Αυτό που όμως όλοι ξέρουμε είναι ότι για όλους υπάρχει ένα τέλος.
Αφού όμως όλοι γνωρίζουμε την ύπαρξη αυτού, γιατί τρέμουμε στη θωριά του;
Γιατί είναι αδύνατον να αποδεχτούμε ότι κάποιος αγαπητός μας άνθρωπος έφυγε από τη ζωή;
Αφού ήδη γνωρίζαμε ότι κάποια στιγμή θα φύγει.
Σύμφωνα με τη φυσική ροή του ανθρώπου αυτό είναι το λογικό. Δε θα ήταν εφικτό οι άνθρωποι να παραμένουν ζωντανοί αιωνίως καθώς ο πλανήτης δε θα μπορούσε να υποστηρίξει τόσο μεγάλο πληθυσμό.
Αυτό σύμφωνα με την επιστήμη.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει το συναίσθημα, σύμφωνα με το οποίο η αγάπη για τον άνθρωπό σου υπερβαίνει κάθε επιστήμη, καταρρίπτοντας κάθε λογική, αναζητώντας τη μαγεία των παραμυθιών για να κρατήσει τους αγαπημένους σου κοντά.
Ίσως ακόμα και όταν έχει φύγει ο άνθρωπός σου να μην μπορείς να παραδεχτείς την απουσία του.
Μπορεί να τον νιώθεις παντού γύρω σου.
Να σκέφτεσαι ότι απλά είναι στον καναπέ και κοιμάται.
Όταν όμως, εν τέλει, παραδεχτείς το γεγονός της απουσίας του κλαις.
Γιατί κλαις; Πόναγε. Βασανιζόταν.
Γιατί κλαις; Σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Σκέφτεσαι ότι λείπει σε εσένα. Σκέφτεσαι τις στιγμές σας.
Λοιπόν, μάντεψε. Δεν ήταν πια έτσι. Πόναγε. Βασανιζόταν.
Οπότε εσύ γιατί κλαις;
Γαλήνη. Ηρεμία.
Είναι καλά τώρα. Μην κλαις.
