Υπάρχουν οι συνοδοί καρδιάς.
Μια πρόταση που δεν μπορείς να την καταλάβεις μόνο όταν δοθεί σωστά ο ορισμός της.
Είναι εκείνες οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους, γιατί σε αυτές απευθύνομαι, που στέκονται στο πλευρό των άρρωστων συντρόφων τους.
Έδεσαν την ζωή τους με την ασθένεια δεχόμενοι σαν βράχοι όλα τα χτυπήματα μιας νόσου που πλέον έχει γίνει δική τους.
Ανύπαρκτη στον οργανισμό τους, σαν νόσο, αλλά υπαρκτή όμως στην ψυχή τους .
Αναγνωρίζουν σημάδια, και η αγωνία φτάνει στα βαθύτερα τους σημεία.
Παλεύουν με αρρώστιες τόσο ορατές στα μάτια τους.
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο για αυτές πέρα η ανακούφιση που μπορούν να δώσουν, που πολεμούν να πετύχουν, με ότι μέσα διαθέτουν.
Αν και ξέρουν πως ένα απ' τα πιο πετυχημένα γιατρικά, είναι η παρουσία τους.
Το χέρι που θα πιάσει και θα το κρατήσει στη καρδιά της επάνω.
Δύσκολα θα ρωτήσεις πως είναι η ίδια.
Όλη η κουβέντα περιορίζεται στον άνθρωπο που υποφέρει.
Αν αντέχει, αν μπορεί να διαχειριστεί το 24ωρο ενός ανθρώπου που είναι βυθισμένος στο δικό του πρόβλημα, είναι ερωτήσεις που δεν θα ειπωθούν ποτέ.
Όχι δεν είναι πιο δυνατή, ούτε υπεράνω.
Αλλά τις περισσότερες φορές ξέρουν πως κανείς άλλος δεν θα μπορέσει να τις αντικαταστήσει.
Είναι ένας μονόδρομος που τον βαδίζει μοναχή της.
Οι χαρές της λίγες αλλά ουσιαστικές.
Οι ματιές που ανταλλάσσουν με τον δικό τους κώδικα πλεγμένο απ' τα χρόνια που έζησαν μαζί, είναι απ' τις πιο σημαντικότερες.
Δεν χρειάζονται λόγια, δεν τα έχουν ανάγκη.
Ατέλειωτες νύχτες με τον ήχο της ανάσας για νανούρισμα.
Και κάθε ξημέρωμα η αγωνία της ημέρας και η κάθε της κατάληξη.
Αλλά το χαμόγελο της λαμπερό, καθώς καταφέρνουν να βαδίζουν αντάμα με το χρόνο.
Με αξιοπρέπεια με το κεφάλι ψηλά. Γιατί έτσι έμαθε, έτσι δίδαξε, έτσι πράττει.
Θα μπορούσαν να γραφούν σελίδες, αλλά τα λιγότερα, είναι πάντα περισσότερα.
