Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Καλά το λέει ο σοφός λαός ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου. Βλέπεις όταν είσαι πιτσιρικάς, μπορεί το μυαλό σου να μην έχει πήξει αλλά έχεις άλλες αντοχές. Η μάνα μου με έκανε στα είκοσι και τον αδερφό μου στα είκοσι έξι σχεδόν. Είχε τα κουράγια, κορίτσι πράγμα, να μας μεγαλώσει, να παίξει, να τρέξει μαζί μας.
Στα τριάντα κάμποσά μου, το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ είναι πιασμένη πατόκορφα. Είναι κι ο μικρός που καλοτρώει και παίρνει βάρος, είναι και χαδιάρης είναι και παραπονιάρης και τώρα με τους κολικούς τη θέλει την αγκαλιά του. Του βγαίνει και λίγη γκρίνια οπότε το να τον κρατήσεις ολοένα και δυσκολεύει.
Αποτέλεσμα; Φέρτε μου τώρα ορθοπεδικό να με ξανασυστήσει με το κορμί μου.
Όταν ξεκινάει το τσιροκόπημα είτε γιατί πεινάει, είτε γιατί πονάει, είτε γιατί είναι να αλλαχθεί, ξεκινάει και η κλωτσοπατινάδα. Πυξ λαξ με πάει την έρμη μάνα. Να οι κλωτσιές, να οι μπουνιές, να οι κεφαλιές. Μην πω δε και για τη δύναμη που πρέπει να βάλω για να τον κρατήσω όταν τεντώνει το κορμάκι του από τα νεύρα. Τρελή κακοποίηση η μάνα.
Το καλό μου χέρι, πριν τη γέννα, ήταν το αριστερό. Ένα μήνα μετά, μπορώ να σου πω ότι δεν έχω καλό κι ότι νιώθω αρκετά τυχερή που έχω ακόμη χέρια. Το τι πονάνε βέβαια δε βάνει ο νους σας - μάλλον αν είστε κι εσείς μωρομάνες κάτι βάνει. Αφήστε το μούδιασμα. Με πιάνει στα ξαφνικά, χωρίς απαραίτητα να κρατάω το παιδί, κι εκεί αναρωτιέμαι: έρχεται το εγκεφαλικό ή θα τη γλιτώσω;
Κι ακόμη, ωσάν ασαράντιστοι κι έγκλειστοι στο σπίτι, το μόνο κουβάλημα είναι του μωρού από δωμάτιο σε δωμάτιο - πορτ μπεμπέ, μπάνιο, αλλαξιέρα και τούμπαλιν. Ο καιρός γαρ εγγύς όμως και σύντομα στο κουβάλημα θα ενταχθεί το καρότσι του, η τσάντα με τα προικιά, τα σέα και τα μέα του και φυσικά το ίδιο το παιδί.
Δε συζητώ βέβαια για την αυπνία, που η κούρασή της συσσωρεύεται και φυσικά πάει και στρογγυλοκάθεται σε μυς και κοκαλάκια. Πριν τη γέννα αν με ρωτούσες δεν το κάτεχα το μυοσκελετικό. Τώρα, νάναι καλά ο μπόμπιρας, μπορώ να μετρήσω κάθε μυ, κάθε κοκαλάκι που κουβαλάω πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα.
Με λίγα λόγια, το πίστεψα πια πως οι μανάδες όφειλαν να έχουν θεσπιστεί ως προστατευόμενο είδος. Μεγάλο ζόρι τραβούν.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κανένα κόλπο για να σώσω οτιδήποτε κι αν σώζεται από το ταλαίπωρο κορμί που, σημειωτέον εδώ κοντά σιμά, πέρασε εννιά μήνες ταλαιπώριες συν μια γέννα. Αν το έχετε το κόλπο εσείς οι παλιές, πείτε το να το μάθουμε κι εμείς οι καινούργιες.
Αλλιώς δεχόμεθα συστάσεις για ιατρούς, φυσικοθεραπευτές και κρέμες θερμαντικές, μυοχαλαρωτικές και παυσίπονες.
Δεχόμεθα και προτάσεις για babysitting μπας και κοιμηθούμε λιγάκι και ισιώσει το σκεβρωμένο μας κορμάκι.
Ή έστω δωράκι καμιά συνεδρία μασάζ ή σπα. Να μας πάτε και να μας ξεχάσετε εκεί.
Επειδή, όμως, δεν το βλέπω το σπα που ονειρεύομαι, πάω να πάρω αγκαλιά τον μικρό που ξύπνησε και κλαίει σα να μην υπάρχει αύριο.
Είπαμε, ο πόνος πόνος, αλλά για το μωρό μας τα αντέχουμε όλα.
"Σκυλιά του πολέμου" οι μανούλες, όχι παίξε γέλασε!
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς μέχρι το επόμενο babyday. Και μην ξεχνάτε: stay tuned and strong!
