Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Αν ισχύει αυτό που λένε, "άστο να κλάψει δυναμώνει τα πνευμόνια του", ο μπομπιράκος μας θα έπρεπε να έχει πνευμόνια superman, να φυσά και γκρεμίζονται οι τοίχοι. Προς το παρόν, όμως, τέτοιες υπερδυνάμεις δεν έχει εμφανίσει. Τους τοίχους, βέβαια τους γκρεμίζουμε. Με το κλάμα, βεβαίως βεβαίως.
Πού βάζουν τέτοια τσιρίδα 54 εκατοστά σποράκια, μου λέτε; Πού την κρύβουν;
Τα βλέπεις γλυκά και μαργαριταρένια. Τα κάνεις αγκαλίτσα, τα κάνεις γούτσου γούτσου κι όλα καλά. Κι έρχεται μια αποφράδα στιγμή που αρχίζουν να κοκκινίζουν, να πρασινίζουν, να σφίγγονται και τότε ανοίγει το στόμα. Όχι δε θα βγάλουν κανένα συμπαθές γουργουρητό. Βγάζουν τσιρίδα που ηχεί όμοια με σειρήνα πολέμου. Κι άντε, στον πόλεμο έχεις να πας σε ένα καταφύγιο να σωθείς. Η έρμη μάνα κι ο έρμος ο πατέρας, που μένουν με την κινούμενη βόμβα στα χέρια, τι να κάνουν;
Υπομονή, είναι η απάντηση.
Ένα μωρό θα κλάψει γιατί:
1. Πεινάει
2. Πονάει
3. Τα έκανε
4. Έτσι γιατί μπορεί
Από εκεί και πέρα, αρχινάει το ξεψάχνισμα για να βρεις την αιτία του χαμού. Κάθε παιδάκι είναι διαφορετικό, οπότε έχει τα δικά του αναγνωριστικά σημάδια.
Ο δικός μας όταν πεινάει πέραν του κλάματος ανοίγει το στόμα και ψάχνει αριστερά δεξιά κουνώντας το κεφάλι του σε ξέφρενα μπιτάτους ρυθμούς. Στις τρελές του πείνες ξεκινάει τον θηλασμό χωρίς να περιμένει εμένα, έτσι για την αλητεία, πάνω από τα ρούχα. Κι όσο δε βρίσκει τόσο κλαίει, κι όσο κλαίει, τόσο δε βρίσκει, γιατί τι θα πρωτοκάνεις; Θα ετοιμαστείς για το γεύμα του άρχοντα ή θα τον κρατήσεις να μη φύγει από πουθενά έτσι που κοπανιέται ωσάν το κοριτσάκι του εξορκιστή, Θεέ μου σχώρα με;
Από την άλλη όταν τα έχει κάνει, το κλάμα του δεν έχει αύριο. Μας τα λέγανε οι νοσοκόμες στο μαιευτήριο ότι τον ακούει όλος ο όροφος όταν έχει καταθέσει "πακετάκι" και δεν το πιστεύαμε. Βλέπετε σε μας ερχόταν καθαρός και μοσχομυριστός, πού να φανταστούμε τι μας περίμενε στο σπίτι; Όμοια χτυπιέται κι όταν έχει διαρροές από την πάνα. Κοινώς, βρεγμένους και χεσμένους μας ακούει όλη η γειτονιά.
Τώρα που ξεκινήσαμε και τους κολικούς, απογειώθηκε το πράγμα. Δεν μπορώ να πω ότι κλαίει συνέχεια το παιδάκι μου, αλλά όταν το κάνει, δίνει πόνο.
Τόσο πόνο που οι παππούδες στον πάνω όροφο, έχουν σηκώσει πίεση. Κάνουν διαγωνισμό κάθε φορά ποιος θα χτυπήσει limit up στη μικρή της καρδιάς.
Εμείς πάλι,σα να έχουμε συνηθίσει λίγο τον χαμούλη του. Στις αρχές ήταν δύσκολο -και τι δεν ήταν δύσκολο στις αρχές, θα μου πείτε. Έκλαιγε αυτός, έκλαιγα κι εγώ. Μερικές φορές τα έμπηγα τόσο καλά που ο μικρός σταμάταγε για να δει το αξιοπερίεργο: εμένα δηλαδή.
Ο δε μπαμπάς μας, τον έκανε άπειρα δρομολόγια στο σπίτι να τον ησυχάσει, παίζοντάς το cool χωρίς όμως να είναι. Τώρα την παλεύουμε λίγο καλύτερα είναι η αλήθεια.
Εξακολουθούμε πάντως να μην ακουγόμαστε συναμεταξύ μας όταν κλαίει ο Σωτηράκης. Βαράει πριόνια το μαναράκι μου, παράπονο δεν έχουμε.
Κλαίει όταν πεινάει, όταν πονάει, όταν έχει γίνει σύσκατος, όταν τον γδύνουμε για άλλαγμα και μπάνιο -αλλά όχι στο μπάνιο- και κυρίως όταν δε γίνονται τα πράγματα όπως τα θέλει.
Εκεί, κλαίει λίγο πιο δυνατά για να δείξει ποιος είναι ο αρχηγός του σπιτιού. Λες και δεν το έχουμε καταλάβει με την προίκα του απλωμένη παντού. Κλαίει από τα νεύρα και τρέμει και το κάτω χείλος του.
Με μια αγκαλιά έρχεται και στρώνει βέβαια η Μάρθα Βούρτση κι όλα μέλι γάλα.
Γλαρώνει στα καπάκια το μάτι, μας πετάει κι ένα στραβό χαμόγελο του τύπου γρήγορος ήσουν αλλά θέλω καλύτερο χρόνο απόκρισης την επόμενη φορά και η κρίση περνάει.
Μέχρι την επόμενη φορά... ή μέχρι να μας στρώσει...
Καλά νάναι όλα τα μωράκια του κόσμου κι ας κλαίνε. Όχι γιατί δυναμώνουν τα πνευμόνια τους -ποιος το έβγαλε αυτό σαν παρηγοριά να του δώσω τον Σωτηράκη καμιά βδομάδα να τον κάνει καινούργιο- αλλά γιατί ακόμη και το κλάμα του παιδιού δίνει ζωή στο σπίτι. Είναι ζόρικο μα ζωογόνο.
Κι όσο μας πληγώνει, τόσο μας πορώνει.
Χαζογονείς γαρ. Καμία ελπίδα...
Πολλά σας τα είπα, όμως, και θα ξυπνήσει το θεριό. Stay tuned and cool, θα επανέλθω.
