Είμαι σε μια ηλικία που το αβέβαιο, το αφήνω στο αβέβαιο. Χωρίς περαιτέρω ερωτηματικά και αμφιβολίες.
Θέλω αυτός που στέκεται απέναντί μου να βρίσκεται σε ένα τέτοιο βαθμό συνειδητότητας ώστε να μην τον φοβίζει το δεδομένο.
Να μην τον φοβίζει που είμαι εδώ. Να μη φοβάται να είναι εδώ.
Να στέκεται απέναντί μου με κάθε ειλικρίνεια και καθαρότητα ψυχής και μυαλού.
Όλα στα φανερά.
Δε μου άρεσαν ποτέ τα μυστήρια. Δεν τα προκάλεσα. Δεν τα αγάπησα και προφανώς ούτε αυτά με αγάπησαν.
Δε θέλησα ποτέ να δεχτώ πως ο έρωτας γεννιέται μέσα στην αμφιβολία και πως τρέφεται από το μυστήριο.
Δε θέλω μυστήριο. Μόνο αλήθειες.
Κανένα μυστήριο δε με βοηθάει να γνωρίσω τον άνθρωπο που με κοιτάζει.
Επιλέγω λοιπόν τον δρόμο τον ξεκάθαρο. Τον δρόμο τον απλό. Τον ξηγημένο.
Τον δρόμο όπου η αγάπη διαχέεται και δεν ψάχνεται.
Τον δρόμο όπου το ενδιαφέρον και η παρουσία είναι δεδομένα.
Τον δρόμο όπου οι παρεξηγήσεις λύνονται με καλή θέληση και ανοιχτά μυαλά.
Τον δρόμο όπου τελικά δυο καρδιές προσπαθούν να συναντηθούν.
Με όποιο κόστος.
Με όποιο ρίσκο. Αφού η ασφάλεια κάνει το ρίσκο να αξίζει.
Ξέρω πως αυτός ο δρόμος δεν είναι ποτέ βαρετός.
Είναι αυτός που μου ανοίγει και θα μου ανοίγει χιλιάδες άλλους δρόμους για να φτάσω στον άλλον, για να αγγίξω την αλήθεια του.
Γιατί η καρδιά μόνο αλήθειες λέει. Κανένα μυστήριο.
