Κάποιες φορές σκέφτομαι πού να χάθηκαν οι άνθρωποι με μπέσα.
Αυτοί ρε παιδάκι μου, οι γνήσιοι, οι αληθινοί με το καθάριο βλέμμα.
Αυτοί που έχουν πάντα χώρο και χρόνο στην ζωή τους για κάποιον που τους χρειάζεται.
Εκείνοι οι άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης, οι μάγκες με τα παντελόνια είτε είναι θηλυκού είτε αρσενικού γένους. Χάνονται σιγά σιγά, έμαθαν να κρύβονται. Πίστεψαν πως το προσόν τους είναι ελάττωμα. Έμειναν λίγοι και πάλεψαν πολύ να δείξουν τι αξίζουν. Εξαπατήθηκαν, τους κορόιδεψαν, γέλασαν μαζί τους, πληγώθηκαν και όμως είναι εκεί.
Έμειναν εκεί, άνθρωποι με όλη την σημασία της λέξης. Είναι εκεί για όλους και για όσους τους χαμογέλασαν αλλά και για τους άλλους που τους πλήγωσαν. Δεν θα κρατήσουν κακία έτσι βλέπεις, έμαθαν. Φοβήθηκαν τη διαφορά τούς, την θεώρησαν ελάττωμα και κρύφτηκαν. Κατάλαβαν πως δεν είναι σαν τους άλλους και έκαναν πίσω, προσπάθησαν βλέπεις να αλλάξουν...
Δεν γίνεται όμως αυτό. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Μπορεί να κρύψει για λίγο αυτό που θέλει αλλά θα είναι για λίγο.
Εάν ανήκεις σε αυτή την ομάδα, μάθε να μην ντρέπεσαι. Έχεις την τύχη να είσαι άνθρωπος, να κοιτάς στα μάτια ακόμη και αυτόν που θα σε προσβάλει, θα είσαι εκεί ακόμη και όταν κάποιος σε διώχνει. Έμαθες, βλέπεις, να αγαπάς και να δέχεσαι εκατό διαφορετικούς χαρακτήρες μέσα σε μια μορφή και να τους αγαπάς και τους εκατό το ίδιο. Γιατί ξεχωρίζεις τον έναν τον καλύτερο και σε αυτόν ποντάρεις. Έμαθες να υπομένεις, ωσότου βρεις την καλή πλευρά του καθενός.
Είσαι άνθρωπος και δεν είναι ντροπή που το βράδυ θες να κοιμάσαι με την συνείδηση σου καθαρή. Είσαι άνθρωπος και μάθε αυτό που ξέρεις να κάνεις καλά σε όλους τους υπόλοιπους. Μάθε πως η αγάπη και η συγχώρεση είναι τα όπλα σου. Είσαι από εκείνους τους λίγους,τους ευαίσθητους.
Μην ντρέπεσαι...
Δείξε και στους άλλους πόσο όμορφος είναι ο κόσμος μέσα από τα δικά σου μάτια...
