Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Σήμερα δεν είμαι στα καλά μου. Ναι έχω νεύρα. Όχι με το παιδί. Πώς θα μπορούσα άλλωστε να έχω νεύρα με ένα πλασματάκι τόσο δα; Εντάξει ενίοτε τον 'απειλώ" ότι θα του κρεμάσω ταμπελίτσα που να λέει "είμαι τέντυ μπόης" αλλά αυτός με γράφει στη γεμάτη του την πάνα, εγώ γελάω και η κρίση περνάει.
Έχω νεύρα με άλλους, πιο τρανούς και πιο μεγάλους και βαστιέμαι να μην αρχίσω διαβόλους και τριβόλους. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Λιακάδα σήμερα, κεφάτος ο μικρός, κεφάτη η μαμά (πρώτη μέρα που κοιμηθήκαμε 5 ώρες σερί, γιούπι!), είπα να πάρω κιουρία το καρότσι και να πάμε με το αγόρι μια βόλτα στην αγορά. Στείλαμε τον μπαμπά μας για δουλειές, ντυθήκαμε, σενιαριστήκαμε, φορτωθήκαμε και την προίκα μας μην και μας βρει τίποτα στον δρόμο και ξεκινήσαμε.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν έξω ακριβώς από την πόρτα του σπιτιού μας. Ναι όπως τα ακούτε, από το πεζοδρόμιο. Βασικά το πρόβλημά μας ήταν η έλλειψή του
Καβαλημένα τα αμάξια κατά μήκος του πεζοδρομίου, δεν άφηναν μήτε πόντο για να χωρέσει το καρότσι. Με τα πολλά και αρκετές ταρζανιές, το ξεπεράσαμε το εμπόδιο.
Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν προσωρινό.
'Ολη μας η βόλτα στιγματίστηκε ακριβώς από αυτό το πρόβλημα: την έλλειψη πεζοδρομίου, τις κακοτεχνίες σε δρόμους και πεζοδρόμια και φυσικά την παντελή ασέβεια απέναντι σε πάσης φύσεως αμαξίδια.
Συγχύστηκα δε σας το κρύβω.
Δρόμος μετ' εμποδίων, με αδιάφορους ανθρώπους, αδιάφορους οδηγούς, ασυνείδητα παρκαρίσματα. Και το έρμο το καροτσάκι, τόσο δα σε έναν τόσο μεγάλο κόσμο, να πηγαίνει πέρα δώθε και πάνω κάτω.
Και πάλι καλά να λέμε που τα μωρά τα κοιμίζει αυτή η κίνηση κι ο μικρός δε διαμαρτυρήθηκε. Αντίθετα, η βόλτα του ήταν επί το πλείστον ένα μεγάλο όνειρο στη λιακάδα.
Αλλά σοβαρά τώρα, πάμε καλά;
Όχι, πάμε κατά διαόλου. Κι είναι κρίμα γιατί σε αυτόν το ερείπιο -στην κυριολεξία- τον κόσμο, κάθε μέρα έρχονται αθώες ψυχούλες. Τι ωραία κληρονομιά που τους ετοιμάζουμε να ήξεραν! Βασικά αν το ήξεραν θα έμεναν προστατευμένα στην κοιλιά της μαμάς τους. Αλλά δεν ξέρουν.
Εσείς οι κύριοι δημαρχέοι και οι λοιποί παρατρεχάμενοι που έχετε βγει τσάρκες στις πίτες των συλλόγων κι όχι μόνο για μερικά ψηφαλάκια, μέρες που είναι, μαζέψτε λίγο το θράσος σας και δείτε τι γίνεται στον δήμο σας. Ξεκολλήστε από τα μικροσυμφέροντα και δείτε τον πολίτη και τις ανάγκες του.
Δείτε τα απύθμενα χαντάκια των δρόμων σας, την ανυπαρξία των πεζοδρομίων σας, την απουσία δημοτικής αστυνομίας που θα έπρεπε να πάρει αμπάριζα και να κόψει πολλούς κ@λους ασυνείδητων οδηγών.
Κι εσείς ασυνείδητοι άνθρωποι, που καβαλάτε πεζοδρόμια με τα μηχανάκια για να πάτε πιο γρήγορα ή που παρκάρετε πάνω τους για να μη σας γρατζουνίσουν τη τζιπάρα στον δρόμο, που κλείνετε ράμπες, που σπρώχνετε καροτσάκια γιατί σας μπαίνουν εμπόδιο στη βιαστική ζωή σας, για κουνήστε λίγο το κεφάλι σας.
Εκεί έξω υπάρχουν μανούλες που θέλουν να κυκλοφορήσουν τα παιδιά τους. Υπάρχουν ΑΜΕΑ που θέλουν να εξυπηρετηθούν.
Δεν ενοχλούν κανέναν, απλά υπάρχουν.
Εσείς τους ενοχλείτε αδιαφορώντας.
Δεν τους αξίζει τέτοια αδιαφορία.
Δεν τους αξίζετε εσείς.
Ντροπή σας!
