Οι γιατροί της είπαν, «Σάρκωμα. Σπάνια μορφή καρκινικού όγκου πάνω στους μυς, δίπλα στην σπονδυλική στήλη. Έχετε δύο χρόνια ζωής αν πετύχει το χειρουργείο. Αν δεν πετύχει είναι θέμα χρόνου...»
Η πρώτη της σκέψη ήταν τα παιδιά της. Άλλωστε της το είπε και ο γιατρός. «Πρέπει να φροντίσετε ποιος θα αναλάβει την φροντίδα των παιδιών σας. Σε λίγο δε θα μπορείτε να αυτοεξυπηρετήστε.»
Και μέσα της ξύπνησε το θηρίο. Ένα θηρίο έτοιμο να ξεσκίσει τον εχθρό. Όχι δεν είχε σκοπό να το βάλει κάτω. Τα παιδιά της θα τα μεγάλωνε μόνη της. Θα τους αποδείκνυε ότι αυτή θα μπορούσε να ξαναπερπατήσει πάνω στα τακούνια της.
Και πάλεψε με το θάνατο για να σώσει τη ζωή. Μετά από πολλές μεταστάσεις και χειρουργεία, νίκησε. Έσφιξε τα δόντια και είπε σε αυτούς που της έδιναν λίγες μέρες ζωής. «Όχι ρε! Εγώ θα ζήσω. Τα παιδιά μου δεν θα τα δώσω σε κανέναν. Θα τα μεγαλώσω μόνη μου. Γιατί έτσι θέλω. Γιατί έτσι μου γουστάρει. Γιατί έτσι μου αρέσει.»
Δεν το πιστεύεις αυτό που διαβάζεις αγαπητέ αναγνώστη; Και όμως έχουν περάσει 11 χρόνια και εκείνη ΖΕΙ! Μεγαλώνει τα παιδιά της.
Τήρησε την υπόσχεσή της. Γελάει. Χαίρεται. Ονειρεύεται. Γιατί αυτό ήθελε. Αυτό επέλεξε. Ίσως να ήταν θαύμα. Ίσως να ήταν η επιλογή της και το πείσμα της. Ίσως να ήταν όλα μαζί. Ένα είναι σίγουρο. Είναι αλήθεια!
Και τώρα άκου προσεκτικά τι θα σου πω. Ποτέ μην το βάλεις κάτω. Πάλεψε με τον εχθρό. Βρίσε τον. Διώξε τον μακριά σου. Μην του πεις ποτέ, «γιατί ήρθες;»
Πες του «εγώ εσένα θα σε στείλω από κει που ήρθες. Γιατί σε μισώ. Και αγαπώ πιο πολύ εμένα. Ακούς; ΕΜΕΝΑ!!!»
