Το ξυπνητήρι μου δε χτύπησε σήμερα. Το αναθεματισμένο πάλι απορυθμίστηκε. Έτσι, τρέχω πανικόβλητη να προλάβω να φτάσω στο γραφείο στην ώρα μου.
Ρούχα, τσεκ.
Παπούτσια, τσεκ.
Βάψιμο, τσεκ.
Μαλλιά, τσεκ.
Έγγραφα στην τσάντα, τσεκ.
Σκέφτομαι τον πελάτη με τον οποίο έχω ραντεβού να με περιμένει εκνευρισμένος και αγχώνομαι περισσότερο. Επιταχύνω το βήμα μου.
Περνώντας την είσοδο της εταιρείας, με σταματάει μια νεαρή κοπέλα που στέκει μπροστά από ένα σταντ και μοιράζει φυλλάδια.
«Δεν έχω χρόνο για τέτοια», της λέω πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη.
«Μα πρέπει να βρείτε χρόνο», μου απαντάει εκείνη και η φωνή της έχει μια γλύκα και μια ζεστασιά που χρόνια είχα να ακούσω.
Το μάτι μου πέφτει πάνω στην αφίσα του σταντ: "4 Φλεβάρη: Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου".
«Πάντα πρέπει να βρίσκουμε λίγο χρόνο για να φροντίσουμε το σώμα μας. Θα μου πάρει μόνο δύο λεπτά για να σας ενημερώσω σχετικά με τα βήματα που πρέπει να ακολουθούμε προληπτικά για την αποφυγή του καρκίνου».
Θα το 'θελα πολύ, μα ο πελάτης μου με περιμένει και τον έχω ήδη στήσει. Ίσως κάποια άλλη φορά.
«Ίσως να μην υπάρξει άλλη φορά. Δεν έχετε ακούσει την παροιμία μην αφήνετε για αύριο ότι μπορείτε να κάνετε τώρα; Πάντα θα έχετε υποχρεώσεις και τρεξίματα. Η καλύτερη στιγμή για να προγραμματίσετε ένα ραντεβού με το γιατρό σας ή για να ενημερωθείτε είναι ΤΩΡΑ». Δε χωράει αναβολή. Σας παρακαλώ μόνο δύο λεπτά, επανέλαβε η κοπέλα με όλο το νοιάξιμο στα μάτια της να ξεχειλίζει.
Αυτή τη φορά δεν μπόρεσα να αρνηθώ. Ήξερα πως είχε δίκιο κι εγώ το είχα πολύ καιρό στο μυαλό μου να προγραμματίσω μια συνάντηση με το γιατρό μου αλλά το πρόγραμμα μου ήταν τόσο φορτωμένο που δεν υπήρχε χώρος για αυτό.
Αυτή η σκέψη με τρόμαξε. Πώς ήταν δυνατόν να μην υπήρχε χώρος για κάτι τόσο σημαντικό; Αναρωτήθηκα πόσα άλλα σημαντικά είχα προσπεράσει και θυσιάσει στο βωμό της καριέρας μου.
Ναι, η σκέψη ότι είχα ξεχάσει τον εαυτό μου, με θύμωσε.
«Σ' ευχαριστώ», ψέλλισα.
«Για ποιο πράγμα;», αποκρίθηκε απορημένη.
«Που φρόντισες να ενημερωθώ, που φρόντισες για μένα τη στιγμή που εγώ η ίδια είχα ξεχάσει να το κάνω».
«Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι τελευταίο; ».
«Μα φυσικά», μου απάντησε όλο χαμόγελο. «Ότι θέλεις».
«Θέλω να γίνω κι εγώ μέλος αυτής της εκστρατείας. Θέλω κι εγώ να ενημερώνω τον κόσμο σχετικά με την πρόληψη του καρκίνου. Θα μου δείξεις το πώς;"
Το κορίτσι με πλησίασε, με πήρε μια αγκαλιά και μου ψιθύρισε: Καλώς ήρθες στην ομάδα μας!
Αν θες και συ να ενημερωθείς σχετικά με την πρόληψη του καρκίνου μπορείς να επισκεφθείς τις παρακάτω σελίδες:
