Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Το ταΐζεις, το αλλάζεις κι έρχεται η ώρα που πρέπει να κοιμηθεί. Το κρατάς αγκαλίτσα, το ηρεμείς, του τραγουδάς κι έρχεται το πολυπόθητο γλάρωμα. Σε λίγο -ή και πολύ ανάλογα τα κέφια- η ανάσα του γίνεται πιο βαριά κι έρχεται ο πολυπόθητος ύπνος. Πιασμένη κι εσύ η έρμη η μανούλα, πας να το απιθώσεις στην κούνια/πορτ μπεμπέ ή ό,τι άλλο διαθέτεις. Το ακουμπάς δίχως καν να παίρνεις ανάσα μπας και το ξυπνήσεις και την ώρα που ετοιμάζεσαι να απομακρυνθείς στις μύτες των ποδιών, ανοίγει τα μάτια το θεριό. Κοιτά αριστερά, κοιτά δεξιά, συνειδητοποιεί πού είναι -ή μάλλον πού δεν είναι- κι αρχινάει τη διαμαρτυρία. Κλαίει και ωρύεται ώσπου στο τέλος καταλήγει εκεί από όπου ξεκίνησε: στην αγκαλιά σου.
Έλα, ομολόγησέ το, σου κάνει πολύ οικεία η εικόνα. Κι εμένα. Και του πιασμένου ώμου μου. Και της κατακαημένης πλάτης μου, καθότι κοντεύουμε δύο μηνών κι έρχεται το πεντόκιλο, το νιώθω. Αυτές εδώ οι αράδες γράφονται με ένα χέρι, τιμής ένεκεν για όλες τις μανούλες που αποτελούν το πιο ανατομικό στρώμα για το παιδάκι τους. Με ένα χέρι γιατί το άλλο έγινε θρόνος για τον πασά, τον Σωτηράκη ντε.
Γιατί τι να το κάνω που πήρες κι εσύ κι εγώ στρωματάκι ειδικά σχεδιασμένο για την πλατούλα του; Που έχεις δημιουργήσει συνθήκες αγκαλιάς στο κουνάκι του; Καλύτερο στρώμα από την αγκαλιά σου, δεν έχει το μωρό. Και στο υπογράφω εγώ που πέντε ορθοπεδικοί και άλλοι πέντε φυσικοθεραπευτές δε φτάνουν να με κάνουν καλά έτσι όπως έχω γίνει ωσάν ανάποδο γαμώτο.
Έχω αναγάγει σε τέχνη το πώς βάζεις το μωρό στο κρεβάτι του κι όμως και πάλι αποτυγχάνω. Καταρχάς έπρεπε να δημιουργήσω τη ζεστασιά της μανούλας. Βλέπεις τον κρύωνε το σεντόνι τον λεβέντη μου κι έκλαιγε με το που ακουμπούσε στην κούνια. Αυτό το λύσαμε. Μετά έπρεπε να λυθεί το ζήτημα της μυρωδιάς μανούλας. Το τακτοποιήσαμε κι αυτό. Όλα υπολογίστηκαν, όλα μετρήθηκαν, όλα φροντίστηκαν. Κι όμως, ο μικρός δεν ξεγελάστηκε ποτέ.
Με το που ακουμπάει το κορμάκι στο στρώμα, σου δίνει λίγα δευτερόλεπτα θριάμβου -τύπου τον ξεγέλασα τον μάγκα- και μετά ανοίγει τα μάτια του. Και δεν τα ανοίγει γλαρωμένα, να ελπίζεις ότι θα ξανακλείσουν. Τα ανοίγει τέντα, γαρίδα, για να μη σου αφήσει καμία ελπίδα σωτηρίας. Τα υπόλοιπα είναι πια γνωστά: το άνοιγμα των ματιών ακολουθεί το κοκκίνισμα, ανοίγει το στόμα και ποιος είδε τον Σωτηράκη και δεν τον φοβήθηκε. Πάλι αγκαλιά η μανούλα που αφενός δε θέλει να κλαίει το παιδί, αφετέρου είναι τόσο ταλαίπωρη που δεν αντέχει κι άλλο κλάμα -ας είναι καλά οι κολικοί που μας χορεύουν στο ταψί και το χορτάσαμε.
Με το που ακουμπάει στην αγκαλιά, νιρβάνα ο μικρός. Διπλώνει τα πόδια, τουρλώνει τον φουσκωτό από την πάνα πισινό, γέρνει το κεφάλι για να αποκτήσει καλύτερη πρόσβαση στον λαιμό της μανούλας και κόβει τούφες. Πώς στο καλό βολεύεται σε τέτοια στάση όταν στην κούνια τον περιμένει τo ανατομικό του, λουξ στρωματάκι; Άγνωστο...
Μάλλον δεν έχει νόημα να το παλεύω άλλο. Θα δεχτώ αυτό που ξαναείπα, ότι καλύτερο στρώμα από την αγκαλιά της μανούλας δεν έχει και θα συμβιβαστώ στη μοίρα του μονόχειρα.
Σύντομα θα επανέλθω με το πώς η ζωή συνεχίζεται με το ένα χέρι. Γιατί κάτι μου λέει ότι δεν είμαι η μόνη που τα περνάω αυτά. Είμαστε πολλές κι ακολουθούν κι άλλες.
Βοήθειά μας.
