Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Σκέφτομαι πόσα πολλά έχουν αλλάξει από τις 19 του Δεκέμβρη του σωτήριου (κυριολεκτικά) έτους 2018 που επίσημα μπήκα στο club των μαμάδων. Και δε μιλάω για συναισθήματα κι όλες εκείνες τις εσωτερικές μεταβολές που κραυγάζουν ότι τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Μιλάω για πιο πεζά πράγματα, καθότι κι άυπνη πάνω από 40 μέρες κι όσο να πεις η εμβάθυνση θέλει και μια διαύγεια που δεν την έχω.
Συγκεκριμένα σκεφτόμουν πόσο σχετικό μέγεθος έγινε ο χρόνος, με τη μητρότητα.
Παλιότερα, το "δεν προλαβαίνω" σήμαινε ότι δε θα πάω για καφέ με μια φίλη, δε θα φτιάξω τα νύχια μου στις 5 αλλά στις 7, δε θα σιδερώσω σήμερα αλλά όποτε μου τη βαρέσει. Πνίγομαι στη δουλειά, έλεγα και το εννοούσα. Και η αλήθεια είναι ότι με τα τότε δεδομένα, όντως πνιγόμουν. Τότε πολυτέλεια ήταν να κοιμηθώ 2 ώρες κι όχι μία, το μεσημέρι.
Σήμερα, πολυτέλεια είναι να κοιμηθώ. Σκέτο...
Δεν ξέρω αν μαμά γεννιέσαι ή γίνεσαι. Ξέρω, όμως, ότι ως μαμά αναγκάζεσαι να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που ήσουν. Γίνεσαι πολυεργαλείο. Ναι, ένα πολυεργαλείο πολλαπλά επαναφορτιζόμενο, που οφείλει να κάνει τα πάντα και να μην κλατάρει.
Σα μαμά συνειδητοποιείς ότι το "δεν προλαβαίνω" σημαίνει ότι ΚΑΙ οι 24 ώρες της μέρας είναι γεμάτες με τάισμα, άλλαγμα, μπάνιο του μωρού, αποστειρώσεις, πλυσίματα, πλυντήρια, σιδερώματα, απολυμάνσεις, αερίσματα και γενικώς συγύρισμα του χαμού. Κι όλα αυτά είναι πράγματα που γίνονται στο εδώ και τώρα, όχι στο μετά, όχι στο "δε βαριέσαι και αύριο μέρα είναι"...
Το "δεν προλαβαίνω" πια για σένα σημαίνει ότι το μωράκι σου μπορεί να μπανιαριστεί και επτά φορές ενώ εσύ να κάνεις να δεις μπανιέρα μια βδομάδα.
Χέρια, πόδια και λαιμός είναι ταγμένα στο παιδί. Αυτό θα αποφασίσει τι θα χρησιμοποιήσει την εκάστοτε στιγμή και τι θα σου αφήσει για να έχεις να πορεύεσαι.
Αν ρωτάτε εμένα έχω γίνει σαΐνι στο να πλένω τα μπουκάλια του Σωτηράκη στο ένα πόδι σαν τον πελαργό, κουνώντας με το άλλο πόδι το καρότσι, το οποίο είναι στρατηγικά τοποθετημένο κάτω από τον απορροφητήρα για να χαλαρώνει το αγόρι.
Επίσης είναι ζήτημα καθαρής τύχης πώς δεν έχω κάψει το σπίτι ξεχνώντας καμιά κατσαρόλα που αποστειρώνει νερό, στην προσπάθειά μου να κοιμίσω το αγόρι φέρνοντάς το βόλτες με το καρότσι στο σπίτι, την ίδια ώρα που φορτώνομαι άπλυτα για να βάλω πλυντήριο.
Αυτό, όμως, που δεν παλεύεται με τίποτα είναι άλλο:
Βραδινή βάρδια: τον έχεις ταΐσει, οι κολικοί κάνουν πάρτυ, οι σταγόνες οι προβιοτικές κοιμούνται ακόμη και παλεύεις να τον κοιμίσεις. Ώσπου κάποια στιγμή οι ουρανοί ακούν τις προσευχές σου και το υπέροχο γλάρωμα των μωρουδιακών βλεφάρων έρχεται. Ναι, το μωρό κοιμάται επιτέλους!
Σηκώνεσαι πιασμένη από την άβολη στάση που έχεις πάρει για να βολευτεί -πάνω σου, πού αλλού- ο αγάς και στις μύτες των ποδιών βγαίνεις από το δωμάτιο. Κι εκεί σε χτυπά η αλήθεια στη μούρη. Από το τρίωρο που μεσολαβεί από γεύμα σε γεύμα -γιατί είναι καλοκουρδισμένο το πλασματάκι σου, παράπονο δεν έχεις ούτε εσύ ούτε η γειτονιά- έχεις σπαταλήσει τις δύο ώρες για να τον ηρεμήσεις.
Υπόλοιπο χρόνου; Μία ώρα.
Υπόλοιπο εργασιών μέχρι να απλώσεις την αρίδα σου στο κρεβατάκι: Αποστείρωση μπουκαλιών, καθάρισμα αλλαξιέρας, αποστείρωση νερού, πλυντήριο πιάτων γιατί υπάρχει κι ένας μπαμπάς που όσο να πεις τρώει πού και πού -όσο τον αφήνει κι αυτόν το θεριό- και φυσικά πάλι πλυντήριο ρούχων γιατί ο μικρός καταφέρνει και κατουριέται με μεγάλη επιτυχία μέχρι τη μασχάλη.
Τρέχεις να προλάβεις και καταφέρνεις να ξαπλώσεις πέντε ολόκληρα λεπτά πριν τη λήξη του χρόνου.
Για να διαπιστώσεις ότι ο πιτσιρικάς, Κινέζος στα ραντεβού του (πάντα νωρίτερα) είναι ήδη ξύπνιος.
Ελπίδα καμιά.
Όσο για τον χρόνο;
Ανύπαρκτος.
Θυμάσαι το π.Σ (προ Σωτήρη) "δεν προλαβαίνω" και το συγκρίνεις με το μετά.
Και γελάς γιατί δεν προλαβαίνεις να κλάψεις. Κλαίει άλλος.
Τρέχα!
