« Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου
Αλλά αν με χρειαστείς θα είμαι εκεί μαζί σου….» ( Μπόρχες )
Οι δύσκολες εποχές μας και οι ανάγκες της ζωής επιβάλλουν ρυθμούς έντονης κινητοποίησης. Αυτό ερμηνεύεται με έλλειψη ελεύθερου χρόνου και ελαττωμένη ή ανύπαρκτη κοινωνικότητα με αποτέλεσμα την απόλυτη σχετικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Σταδιακά οι άνθρωποι απομακρύνονται, οι όποιες φιλίες χάνουν το βάθος τους και μένουν στην επιφάνεια. Κι ακόμη το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας και το κινητό τηλέφωνο αποτελεί την προέκταση του χεριού μικρών και μεγάλων. Με αποτέλεσμα, όλοι μας να περνάμε πολύτιμο χρόνο σε μια εικονική πραγματικότητα, αποκομμένοι από την αληθινή ζωή.
Στις μέρες μας οι διαδικτυακές φιλίες έχουν μπει δυναμικά στην καθημερινότητα μικρών και μεγάλων. Όλοι έχουμε προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι φίλοι μας, οι συνάδελφοι, τα παιδιά μας. Η εικονική πραγματικότητα έχει σχεδόν καταπιεί την πραγματική. Είναι αλήθεια είναι, πως το διαδίκτυο διευκολύνει την επικοινωνία. Μας βοηθά να ξαναβρούμε ξεχασμένους φίλους, φίλους που ζουν σε άλλες πόλεις ή στο εξωτερικό. Κι ακόμα, κάποιες φορές να «συναντήσουμε» ανθρώπους που έχουν την ίδια φιλοσοφία με μας, ανθρώπους που γίνονται φίλοι μας, που όμως δεν τους γνωρίζουμε και το πιθανότερο να μην τους γνωρίσουμε ποτέ. Το ερώτημα που τίθεται είναι, κατά πόσο οι φίλοι μας αυτοί μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο σε θέματα ψυχικής στήριξης και συμπαράστασης, όπως οι πραγματικοί μας φίλοι.
Σίγουρα εμείς που μεγαλώσαμε μέσα στις παρέες, που γνωρίσαμε φίλους που πιστέψαμε, που προδοθήκαμε και τους προδώσαμε, εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην ιερότητα της φιλίας, σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Γιατί οι φίλοι μας αγαπούν, μας ενθαρρύνουν, πιστεύουν σε μας, μας δίνουν την απόλυτη ελευθερία να είμαστε ο εαυτός μας.
Μέσα στο ταξίδι μας, όλα εκείνα τα μικρά κι ασήμαντα που μπορούμε να κάνουμε μαζί τους είναι αυτά που δίνουν χρώμα στη ζωή μας. Είναι μεγάλη υπόθεση το να έχουμε αληθινούς φίλους γιατί έχουμε συνοδοιπόρους, όχι μονάχα στα εύκολα. Όταν το έδαφος χάνεται κάτω από τα πόδια μας, το δικό τους στιβαρό χέρι θα μας κρατήσει. Το δικό τους χέρι θα μας δώσει χάδι παρήγορο.
Μια όμορφη φιλία χτίζεται με λιθαράκια μικρά, βασίζεται στην αγάπη, χρειάζεται αφοσίωση, ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, κατανόηση, υπευθυνότητα. Χρειάζεται χρόνο!
Ναι, πρέπει ν’ αφιερώνουμε χρόνο στους φίλους κι ενέργεια. Υπομονή, προσήλωση και συνέπεια.
Η φιλία και η αγάπη ισοδυναμούν με τη γνώση. Αφιερώνουμε χρόνο για να γνωρίσουμε το φίλο μας κι εκείνος εμάς. Γιατί «στη φιλία, όλες οι σκέψεις, όλες οι επιθυμίες, όλες οι προσδοκίες γεννιούνται και μοιράζονται χωρίς λέξεις, με χαρά που είναι άφωνη….» έγραψε ο Χαλίλ Γκιμπράν και ο Μπόρχες στο αληθινά υπέροχο «ποίημα για φίλους» καταλήγει: «Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις μας. Να αρπάξουμε τις ευκαιρίες, ν’ ακούμε την καρδιά μας. Να εκτιμούμε τη Ζωή».
Τα πράγματα δεν αλλάζουν, μπορεί όμως να αλλάξει η δική μας οπτική. Αυτό σκεφτόμουν, τόσο απλό αλλά και σύνθετο, καθώς απολαμβάναμε, όλοι μαζί οι φίλοι, τη μαγεία του χειμωνιάτικου πρωινού. Οι σκέψεις ακολουθούν το πέταγμα των γλάρων που χορεύουν στην ήσυχη θάλασσα κι ύστερα πετάνε ψηλά. Και το καράβι αντίπερα μας καλεί να καταστρώσουμε καινούργια ταξίδια, όλοι μαζί, όπως παλιά!
