Κυρίαρχος στη σχέση είναι αυτός που νιώθει λιγότερα

Κυρίαρχος στη σχέση είναι αυτός που νιώθει λιγότερα

Το ιδανικό σε μια σχέση είναι να υπάρχουν αμοιβαία συναισθήματα. Μια μεγάλη ομπρέλα η αμοιβαιότητα, η οποία περιλαμβάνει το σεβασμό, την εμπιστοσύνη, το πάθος, τον  έρωτα. Ο άνθρωπος νιώθει ολοκληρωμένος και συναισθηματικά ισορροπημένος όταν ισχύει αυτή η υπέροχη συνθήκη.

Ο κόσμος, όμως, δεν είναι αγγελικά πλασμένος και ο συναισθηματικός παράδεισος δεν είναι αυτονόητος για όλους. Ίσως και να μην είναι αυτονόητος για τους περισσότερους. Πολύ συχνά στις σχέσεις υπάρχει μια συναισθηματική ανισορροπία, η οποία κατευθύνει τα νήματα της συνύπαρξης δύο ανθρώπων.

Στις σχέσεις εκείνες που δεν υπάρχει η πολυπόθητη αμοιβαιότητα, οι ρόλοι του κυρίαρχου και του αδύναμου συναισθηματικά κρίκου είναι διακριτοί. Ο κυρίαρχος είναι αυτός που δεν ανταποκρίνεται στον ίδιο βαθμό και στην ίδια ένταση στα συναισθήματα του εξαρτημένου της σχέσης.

Κυρίαρχος είναι εκείνος που χειρίζεται το συναίσθημα του άλλου, με συμπεριφορές απόλυτες, μέσα από έναν υπέρμετρο εγωισμό υπεροχής. Είναι εκείνος που δεν  προσπαθεί να βρει λύσεις και θεωρεί υπερβολικές τις ανάγκες του άλλου. Είναι  εκείνος που έχει συστηματικά το ένα πόδι έξω από τη σχέση, έχοντας ως δεδομένο πως ο άλλος θα υποχωρήσει, θα συμβιβαστεί και θα αποδεχτεί συμπεριφορές που προσβάλλουν την αξιοπρέπειά του και υποτιμούν τη νοημοσύνη του.

Ένας φαύλος κύκλος συναισθηματικής αποδοχής και απόρριψης που εξαντλεί, που παραμελεί και που χρυσώνει το χάπι για να διαιωνίζει την ύπαρξή του.

Θα αναρωτηθεί κανείς τι είναι αυτό που συντηρεί τις σχέσεις που είναι μετέωρες, που ταλαιπωρούν και κυρίως που δεν προσφέρουν το αίσθημα της συναισθηματικής ασφάλειας και του έρωτα, που τόσο πολύ έχει ανάγκη ο άνθρωπος.

Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές ζωές, διαφορετικές εμπειρίες… ίσως και να είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς με σιγουριά σε ένα τέτοιο ερώτημα. Αυτό που ενδεχομένως να ισχύει σε μεγάλο βαθμό είναι πως ο κυρίαρχος της σχέσης τρέφει τη ματαιοδοξία του ρουφώντας το συναίσθημα του άλλου. Σε ποιον άνθρωπο δεν αρέσει να ξέρει πως τον αγαπούν, πως τον ποθούν, πως είναι σημαντικός; Υποσυνείδητα νιώθει συναισθηματικά ασφαλής κι αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο κριτήριο για να κρατάει τον άλλον στη ζωή του.

Ο συναισθηματικά εξαρτημένος από την άλλη, θα μπορούσε να εκφράζει μια τέτοια παθητική στάση στην απαξίωση των συναισθημάτων του για τους δικούς του λόγους. Είτε γιατί έχει εγκλωβιστεί στα κοινωνικά καλούπια που τον θέλουν να παραμένει σε μια νοσηρή σχέση, είτε γιατί είναι εξαρτημένος σε πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας.

Υπάρχει όμως και η περίπτωση εκείνη που ο συναισθηματικά εξαρτημένος είναι απλά ένας άνθρωπος που αγαπά με πάθος και η αγάπη του είναι αυτή που υπερβαίνει κάθε απόρριψη, δίνοντας τη μια ευκαιρία μετά την άλλη. Ίσως γιατί με κάθε καινούρια ευκαιρία μηδενίζει το συναισθηματικό του κοντέρ και διαγράφει το παρελθόν, κάνοντάς τα όλα να μοιάζουν σαν μια καινούρια αρχή.

Άβυσσος οι ψυχές των ανθρώπων κι αυτήν την άβυσσο την κουβαλούν στις σχέσεις τους. Άλλοτε χάνονται μέσα της και άλλοτε τους δίνει την ώθηση να αγγίξουν τον δικό τους παράδεισο. Μοναχικός παράδεισος, όμως, δεν υπάρχει.

Μόνο όταν οι άνθρωποι ερωτεύονται, αγαπιούνται και παθιάζονται αμοιβαία, μόνο τότε έχουν βρει το κλειδί για τον παράδεισο που έχει φτιαχτεί για να χωρέσει την αγάπη τους.