Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Γεννιέται κι είναι ένα τόσο δα πλασματάκι που νιαουρίζει. Δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις και κυρίως τι να το κάνεις. Ξέρεις ότι καλά καλά δε σε βλέπει παρά μονάχα αναγνωρίζει τη φωνή σου. Καταλαβαίνει ότι είσαι η μαμά του κι αυτό, μαζί με μια αγκαλιά, αρκεί.
Και περνάει ο καιρός με όλα τα ζόρια που φέρνει ένα μωρό στο σπίτι. Η πλάτη σου δε σε υπακούει πια, ο ύπνος είναι λιγοστός, τα πάντα απαιτούν ταχύτητα κι εσύ τρέχεις να προλάβεις όσα έκανες κι όσα πρέπει ακόμη να κάνεις. Και οι ώρες δε σε φτάνουν, πολλά δικά σου μένουν πίσω γιατί πρώτα πάνε όσα αφορούν το παιδί.
Κάθε μέρα το μωρό είναι και διαφορετικό. Αλλάζει το προσωπάκι του, αλλάζει το κορμάκι του, αλλάζει ακόμη και η φωνή, το κλάμα και οι αντιδράσεις του.
Ώσπου φτάνει μια στιγμή που συνειδητοποιείς ότι το παιδάκι σου σε βλέπει. Εστιάζει πάνω σου.
'Ερχεται η στιγμή που χαμογελά όχι μόνο στον ύπνο του, όπως τόσες φορές τον έχεις χαζέψει να το κάνει κι αναρωτιέσαι τι χρωματιστά όνειρα βλέπει, αλλά στον ξύπνιο του.
Του κουνάς μια χαζοκουδουνίστρα που κάνει θόρυβο κι αυτό αναζητά την πηγή του θορύβου και γελάει.
Και κάπως έτσι, ο κόσμος σου γίνεται φωτεινός. Και η μέρα σου δε σου φαίνεται τόσο ζόρικη. Και τα ξενύχτια, ξαφνικά, σάμπως και να παλεύονται καλύτερα.
Συνειδητοποιείς ότι αυτό το πλασματάκι που επί 9 μήνες κουβαλούσες πάνω σου, που το γέννησες και το μεγαλώνεις, έχει αλλάξει.
Είναι μικρό αλλά καταλαβαίνει.
Είναι μικρό αλλά όχι τόσο πολύ πια όσο εσύ νόμιζες.
Το κρατάς αγκαλιά κι εκείνο σταματά να κλαίει.
Του τραγουδάς και ηρεμεί.
Του κουνάς την κουδουνίστρα και σου γελάει.
Το ταΐζεις και σε παρατηρεί.
Ηρεμεί στο στήθος σου, το οποίο πλέον το αναζητά και βολεύεται μόνο του.
Μεγάλωσε το καμάρι σου και συγκινείσαι. Και περιμένεις το κάθε παρακάτω του.
Το κάθε τι καινούργιο που θα σου εμφανίσει την επόμενη μέρα.
Αυτό το παρακάτω περιμένω κι εγώ, απολαμβάνοντας το κάθε σήμερα, το κάθε τώρα. Ο μικρός εδώ και λίγες μέρες έχει αλλάξει. Μας κοιτά, μας παρατηρεί, μας γελά, αντιδρά πιο έντονα στα οπτικά και ηχητικά ερεθίσματα. Από προχθές την αράζει στο μαξιλάρι του καναπέ, το οποίο εννοείται το έχω στην αγκαλιά μου και παίζουμε. Παίζουμε με κουδουνίστρες και τραγούδια. Ανοίγει τα πράσινα μάτια του -ναι ρε φίλε ναι!- και με κοιτά με ενδιαφέρον. Χαμογελά κι εκεί πάνω στα χαμόγελα, κοιμάται μακάρια. Γκρινιάζει αν πάω να τον κουνήσω τον πασά από τη μαξιλάρα. Και καλά κάνει εδώ που τα λέμε. Μικρός είναι, όχι χαζός. Εδώ σου λέει περνώ ζωή και κότα, τι να μας κάνει το πορτ μπεμπέ; Συμβιβάζεται μόνο με αγκαλιά. Γιατί το αγόρι μου ξέρει να διεκδικεί!
Και κάπως έτσι, η αγάπη, η αδυναμία, γίνεται λατρεία. Γίνεται συνειδητοποίηση του τι θαύματος φέραμε στον κόσμο.
Με ένα χαμόγελο. Κι ένα μικρό ρουθούνισμα όταν βρίσκεται στον λαιμό μου, ίσα για να βεβαιωθεί ότι είναι εκεί που θέλει.
Εκεί που πρέπει, εκεί που δεν τον κουνάει κανείς.
Στην αγκαλιά της μαμάς.
