Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Στεκόμαστε απέναντι και κοιτά ο ένας τον άλλο. Όμοια με πιστολέρο που αναμετριούνται για το ποιος θα είναι αυτός που θα πυροβολήσει πρώτος. Κρατώ μια κουδουνίστρα, κρατάς την τύχη μου στα χέρια σου.
Φαγωμένος είσαι, αλλαγμένος είσαι, κοιμισμένος προφανώς και δεν είσαι και όλα παίζονται στο γλάρωμά σου.
Θα κοιμηθείς ή όχι;
Θα δουλέψει η έρμη μάνα σήμερα ή όχι;
Θα απλώσει τα ρούχα σου;
Θα πλύνει τα τετζερέδια σου;
'Αγνωσται αι βουλαί σου. Κανόνισε μόνο να περάσει το τρίωρο και να μην έχουμε μπουκάλι να φάμε, φορμάκι κατουρημένο να αλλάξουμε...
Με κοιτάς και μετρώ. Οι στατιστικές δύο μηνών, δύο γονιών και τεσσάρων λαχταρισμένων παππούδων έχουν δείξει το εξής: Αν φτάσουμε στο είκοσι χωρίς τσιρίδα, τότε το γαριδογλάρωμά σου θα γίνει ένα πολλά υποσχόμενο γλάρωμα σκέτο και στη συνέχεια ύπνος. Αλληλούια...
Ένα, δύο, τρία...
Παρατηρείς καλά καλά τη βιβλιοθήκη της μανούλας. Και ναι χαίρομαι για το επικρατές γονίδιο της φιλομάθειας μα άλλο είναι το ζητούμενο αυτή τη στιγμή.
4, 5, 6...
Κάτι πάει να γίνει. Κλείνεις τα μάτια. Βρε λες;
7, 8, 9...
Για λίγο το χάσαμε. Τώρα βρήκε να πατήσει καζανάκι η θεια σου από κάτω; Τι βιονικό αυτί έχεις βρε Σωτηράκη;
10, 11,12...
Τα μάτια αρχίζουν και γυρνούν, μια υποψία χαμόγελου σκάει. Λες να άρχισαν τα όνειρα; Ελπίζω...
13,14,15...
Αμ δε... Μάτια ανοίγουν, γουρλώνουν και αποφασίζουν να εξερευνήσουν τη μύτη σου. Σκιαχτικό το λες αλλά θα πάω εγώ κόντρα στον Μαγγελάνο; Φρόντισε μόνο να βρούμε σύντομα στεριά...
16,17,18...
Μάτια ξανακλείνουν και κάτι μεταξύ ρουθουνίσματος και ροχαλητού γεμίζει το δωμάτιο. Αμολάς και μία, ελπίζω μόνο να είναι κούφια και να μη χέστηκες ξανά. Δεν είμαστε για αλλαγές τώρα, θέλουμε ύπνο...
19, 19 και 1, 19 και 2...
Φτου, ξανάνοιξες το μάτι. Το ένα, το κατασκοπευτικό. Αυτό που εντοπίζει αν είμαι εκεί, αν σε κοιτώ οπότε μπορείς να είσαι ήσυχος ή κάνω κάτι άλλο οπότε θα διαμαρτυρηθείς εντόνως. Αλλά σε έμαθα πια κι έτσι έχεις όλη μου την προσοχή. Περνάω τον έλεγχο με επιτυχία -όχι παίζουμε- και κλείνεις τον κατάσκοπο.
20 παρά δύο... Ένα χέρι, υψωμένη γροθιά, σηκώνεται στον αέρα και μου κόβεται η ανάσα. Τώρα ή βλέπεις τον σούπερμαν στον ύπνο ή ότι έχεις κατέβει σε διαδήλωση. Και το φοβόμουν ότι το γονίδιο του θειου σου δε θα το γλιτώσουμε. Από τις πορείες θα σε μαζεύω η έρμη μάνα και τις διαμαρτυρίες.
20 παρά ένα...
Το χέρι παραμένει στον αέρα, μόνο που πια η μπουνιά έχει γίνει μια βασιλική μούντζα. Δώσε πόνο αγόρι μου. Φασκέλωσε αδιακρίτως αλλά μη μου κάνεις χουνέρια. Κοιμήσου.
20... Κλείνω τα μάτια γεμάτη ελπίδες κι όταν τα ανοίγω σε βλέπω να με κοιτάς. Σα να μη γλάρωσες ποτέ ένα πράγμα.
'Εχω αρχίσει να πιστεύω πως μετράς κι εσύ από μέσα σου -καθότι κάπου έπρεπε να βγει και το μαθηματικό γονίδιο του πατέρα σου- και με τρολάρεις. Λες μάνα, μέτρα εσύ αλλά ό,τι θελήσω εγώ θα γίνει.
20 και ένα...
Κοιμάσαι βαθιά... Γιατί είσαι αντιδραστικό στοιχείο και κοροϊδεύεις προβλέψεις και στατιστικά.
Κυρίως, όμως, κοροϊδεύεις την ταλαίπωρη τη μάνα σου.
Έτσι γιατί μπορείς...
Τουλάχιστον κοιμάσαι. Ή μάλλον, φορτίζεις.
Βοήθειά μας...
Το παρόν αποτελεί αληθινό γεγονός, οπότε με λυπάστε ελεύθερα... Αν πάλι, συμπάσχετε, δεχτείτε τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς.
