Τι είναι μια κρίση πανικού; Χμ για ρώτα με ξέρω; Ξέρω και πολύ καλά.
Είναι κάτι που αν δεν το ΄χεις ζήσει το κοροϊδεύεις και αν το ΄χεις ζήσει θα προτιμούσες να είχες πενθήσει για κάποιον, παρά να το ζήσεις. Αν βέβαια συνοδεύεται και από καταθλιπτικά συμπτώματα, άστο να πάει στο διάολο.
Παντρευόμουν τον επί χρόνια σύντροφό μου. Είχαμε έτοιμο το νέο μας σπίτι που με τόση αγάπη φτιάχναμε καιρό. Εργαζόμουν στον τομέα που είχα σπουδάσει. Φίλοι, γονείς και συγγενείς ήταν όλοι υγιέστατοι. Ε και; Δεν έχει ώρα που ξεσπάει το κακό. Δεν περιμένει τη δύσκολη στιγμή για να στα σκάσει όλα στα μούτρα. Στα δίνει όλα με όσο volume μπορεί, ακριβώς τη στιγμή που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά.
Περίεργες ζαλάδες, που θεωρείς ότι είναι από την κούραση, τη δίαιτα και το στρες της καθημερινότητας. Και συνεχίζονται. Και αρχίζεις και φοβάσαι. Και νομίζεις ότι έχεις κάτι σοβαρό. Και αρχίζεις το τουρ σε ότι γιατρό μπορεί να ασχολείται με τις δικές σου παράλογες ζαλάδες. Οφθαλμίατρο, παθολόγο, και ΩΡΛ. Τίποτα δεν έχεις κούκλα μου, σου λέει ο τρίτος. Κάματο έχεις και κόπωση. Πάρε Ζάναξ δέκα μέρες και θα είσαι περδίκι. Τι λέει ρε ο μαλάκας ο γιατρός; Ψυχοφάρμακο να δώσει στο παιδί του ο αμόρφωτος.
Εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις. Αιματολογικές για εγκυμοσύνη, πίεσης για υπόταση, αξονική τομογραφία εγκεφάλου. Τίποτα δεν έχεις. Μα πως δεν έχω ρε παιδιά; Αφού ζαλίζομαι συνέχεια. Νευρολόγος:
-Έχετε ξαναπεράσει κρίση πανικού δεσποινίς;
-Όχι τι είναι αυτό;
-Αυτό που περάσατε πριν έρθετε στο ιατρείο. Δεν είναι τίποτα, είστε λίγο στρεσαρισμένη. Ξεκουραστείτε μερικές μέρες και όλα θα έρθουν πάλι στη θέση τους.
Και το κάνεις. Παίρνεις άδεια από τη δουλειά σου κ λες να ξεκουραστείς στο περιβάλλον σου. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. Οι ζαλάδες επιδεινώνονται. Μια ακατανόητη κόπωση σε καθηλώνει σε έναν καναπέ. Σου φαίνεται βουνό να πας έστω κ να πλύνεις τα πιάτα. Θες να κοιμάσαι συνεχώς. Και έρχεται η στιγμή που θες να πας μια βόλτα. Και ντύνεσαι και περπατάς με τα τακούνια σου στα καινούργια σου πλακάκια και ακούς τον ήχο του βαδίσματος να βαράει μέχρι τα τρίσβαθα του μυαλού σου. Και φτάνεις στην πόρτα. Και δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι. Δε ξέρεις γιατί, αλλά ο πανικός είναι πάλι εκεί. Σε κάνει κ τρέμεις σαν το ψάρι. Το έτερόν σου ήμισυ σε κοιτάζει σαν ούφο. Προχώρα καλέ, σου λέει, πάμε. Και γυρνάς πίσω, κλαις με λυγμούς, πετάς τα παπούτσια σου και του λες δεν πάω πουθενά.
–Δεν θέλω να βγω φοβάμαι.
-Τι φοβάσαι ρε είσαι χαζή;
-Έλα ντε! Είμαι;
Μερόνυχτα να φοβάσαι να ξυπνήσεις, γιατί ξέρεις πως όταν ξυπνήσεις το τέρας της θλίψης θα σε κυριεύει. Να σε κάνει να νιώθεις ένα απέραντο πένθος. Να σε κάνει να μη μπορείς να χαρείς με τίποτα. Να αρχίσεις να αμφιβάλεις για την καθαρότητα του μυαλού σου. Να αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι η τρέλα με τη λογική απέχουν μια μόνο κλωστή. Να κλαις ακατάπαυστα έτσι απλά και αναίτια. Να μην τολμάς να διαβείς την εξώπορτα ούτε για να ισιώσεις το χαλάκι. Να μη μπορείς να καταπιείς ούτε το σάλιο σου από την ανορεξία. Να ξυπνάς και να κοιμάσαι σε έναν φαύλο κύκλο χωρίς επιστροφή. Να κοιτάς τους γύρω σου να χαίρονται τις στιγμές τους και συ για έναν λόγο που ποτέ δεν μπορείς να εξηγήσεις να μη χαίρεσαι με τίποτα και να τους ζηλεύεις αφόρητα. Να απορείς αν ποτέ ξανά θα νιώσεις τη χαρά ενός απλού καφέ με φίλους. Και να τους μισείς που αυτό το περνάς μόνο εσύ. Το φυσιολογικό τώρα φαντάζει χιλιόμετρα μακριά.
Και ο σύντροφος που έχεις επιλέξει να παντρευτείς σε λίγους μήνες να είναι απών και εναντίον σου. Να σε κράζει που δεν μπορείς να το ξεπεράσεις μόνη σου. Και σε βουτάνε οι γονείς σου, σε πάνε σε παπά να εξομολογηθείς. Και το κάνεις. Και δεν αλλάζει τίποτα. Και σε πάνε και σε ψυχίατρο χωρίς γκομενική συναίνεση. Γιατί ο γκόμενος και μέλλων σύζυγός σου θεωρεί πως αν επισκεφτείς τέτοιο γιατρό – απεταξάμην- απευθείας θα νοσηλευτείς και στο Δρομοκαΐτειο. Και βλέπεις τον γιατρό της ψυχής σου και σε δέκα λεπτά και με πέντε ερωτήσεις σου έχει κάνει διάγνωση. ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΜΕ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ.
Φυσικά από αυτά που με ρωτούσε, στα μισά έλεγα αλήθεια. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δεν την είχα αναγνωρίσει κι εγώ η ίδια.
-Περνάς καλά με το σύντροφό σου;
-ΝΑΙ.
-Γιατί δουλεύεις τόσο πολλές ώρες και κοιμάσαι ελάχιστα;
-ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ.
-Είσαι ευτυχισμένη;
-ΝΑΙ.
Ψέματα, ψέματα, ψέματα. Πάρε αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά και κυρίως κάνε τα χόμπι σου και ό,τι σε ευχαριστεί και γυμνάσου. Εγώ πήρα μόνο τα χάπια. Πού να τολμήσω να κάνω τα χόμπι μου, που προσέβαλαν την αισθητική και τις ιδεολογίες και τις ηθικές αξίες του μέλλοντα γαμπρού; Και ο δράκος του παραμυθιού πηγαινοερχόταν. Και σε ξύπναγε τα βράδια να σου θυμίζει ότι είναι εκεί και δεν θα σε αφήσει να ξεφύγεις αν δεν παίξεις σωστά το παιχνίδι της ζωής σου.
Και οι κρίσεις να πηγαίνουν και να έρχονται. Να μουδιάζει το κεφάλι σου και μυρμήγκια να ανεβοκατεβαίνουν σε όλο σου το σώμα. Να τρέμεις. Να ακούς την καρδιά σου να σφυροκοπάει αδυσώπητα και να σου σκίζει τις σάρκες. Να μην μπορείς να γελάσεις. Να μην μπορείς να κουμαντάρεις το ίδιο σου το τομάρι. Να μισολιποθυμάς και να σηκώνεσαι με χέρια άλλων για υποστήριγμα.
Και ο καιρός πέρασε και τα χάπια λειτούργησαν και η λογική ήρθε στη θέση της και οι αναμνήσεις έμειναν ανεξίτηλες μέσα σου, αλλά με λιγότερη ισχύ από ότι στην αρχή. Και συνειδητοποίησες τι έφταιγε. Και βρήκες τα μπαλάκια να φύγεις από ότι σε κρατούσε μακριά από τον εαυτό σου, με ότι συνέπεια και αν υπήρξε. Και ξαναμπήκες στους ρυθμούς σου. Και φυσικά κουβαλάς πάντα μαζί σου το αγχολυτικό σου, μην τυχόν και … αλλά η κρίση σε άφησε ακριβώς τη στιγμή που βρήκες το θάρρος να ρωτήσεις μούρη με μούρη την πάρτη σου με τι είναι ευτυχισμένη.
Και εκείνη σου απάντησε με ένα αυτοκίνητο που μόνο πάει μακριά.
Και το πήγες μακριά.
Εκεί που κανένας δρόμος δεν οδηγεί πίσω.
Εκεί που ξέρεις ότι ανήκεις.
Σε σένα και στα όνειρά σου.
