Μου είναι πλέον ξεκάθαρο. Μπορώ να διαχειριστώ καλύτερα την απουσία παρά την παρουσία ενός άντρα.
Συνήθισα που λένε.
Έχω μάθει πια να φεύγουν.
Να τα παρατάνε.
Τους βλέπω να «φεύγουν», πολλές φορές πριν να φύγουν.
Κατάρα να καταλαβαίνεις περισσότερα από όσα πρέπει τελικά.
Νιώθεις πότε ο άλλος είναι εδώ.
Πότε θέλει πραγματικά να είναι εδώ.
Πότε αντέχει παραπάνω.
Πότε δεν αντέχει.
Πότε θέλει να φύγει.
Μπορώ να αντέξω όταν ένας άντρας φεύγει.
Το είδα. Το συνήθισα. Το έμαθα.
Μου φαίνεται πια περίεργο όταν ένας άντρας μένει.
Του είναι τόσο δύσκολο.
Γιατί το να μείνει θέλει θυσίες.
Και οι άντρες δεν τις αντέχουν.
Το να μείνει προϋποθέτει να αντέξει το συναίσθημα το δικό του και της συντρόφου του.
Το να μείνει σημαίνει ότι κινδυνεύει να χαλάσει την ωραία εικόνα του.
Σημαίνει πως θα απομυθοποιηθεί…
Και θα απομυθοποιήσει…
Σημαίνει ότι θα δεθεί.
Ότι θα φοβηθεί.
Και δε τα θέλει όλα αυτά
Και φεύγει.
Γι’ αυτό σας λέω. Συνήθισα πια.
Δεν απορώ όταν ένας άντρας φεύγει.
Δεν απορώ όταν δεν ξέρει τι θέλει.
Απορώ όταν μένει.
Όταν ξέρει τι θέλει.
Όταν διεκδικεί.
Όταν προσπαθεί.
Κυρίως όμως απορώ με τον εαυτό μου που ασχολείται με το ποιος μένει και ποιος φεύγει.
Η ζωή έχει τις απαντήσεις και τις φέρνει από μόνη της.
Χωρίς να χρειαστεί να κάνω καμία ερώτηση.
Και η απάντηση είναι μία:
Μένει όποιος θέλει και αντέχει.
Μένει και προσπαθεί.
Για όσους αντέξουν λοιπόν.
Και για όσους αντέξουμε.
Για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.
