« Τα απλά πράγματα στη ζωή είναι και τα πιο συναρπαστικά »
Θαμπό απομεσήμερο μετά την καλοκαιριάτικη βροχή, που εδώ στις πολιτείες του Βορρά είναι φαινόμενο συνηθισμένο, συνυφασμένο με τη γεωγραφία και το γεωφυσικό σύστημα των χωρών. Εδώ, τα καλοκαίρια είναι παράξενα και κρατάνε τόσο λίγο. Οι μόνιμοι κάτοικοι συνηθισμένοι απόλυτα στη μουντάδα και τις ξαφνικές μπόρες είναι προσαρμοσμένοι σ’ αυτή την πραγματικότητα και μόλις ξαστερώσει, έστω για λίγο, ξεχύνονται στα πάρκα τις πλατείες για να ρουφήξουν ήλιο και φως.
Έτσι και σήμερα, τώρα που τα σύννεφα ανέβηκαν ψηλά ταξιδεύοντας κι οι ηλιαχτίδες, αν και χλωμές κι αδύναμες, προσπαθούν φιλότιμα να σκορπίσουν τη ζεστασιά τους. Ήμαστε κι εμείς στο πάρκο, εδώ στο κέντρο της πόλης με τον όμορφο παιδότοπο. Φορτωμένοι με αμφίθυμα συναισθήματα, όπως κάθε φορά που βρισκόμαστε εδώ. Χαρμολύπη θα το έλεγα, καθώς χαιρόμαστε για τις στιγμές που περνάμε κοντά με τους αγαπημένους μας, αλλά και λυπόμαστε γιατί αυτή η ακριβή εγγύτητα δεν είναι μόνιμη. Είναι αλήθεια πως οι αποσπασματικές σχέσεις μεγαλώνουν τις εντάσεις και δημιουργούν συγκρούσεις ακόμη και ανάμεσα σε ανθρώπους με δυνατά και αδιαπραγμάτευτα συναισθήματα.
Κάποιες στιγμές, αυτή η βαρύτητα των συναισθημάτων με κατακλύζει μέχρι πνιγμονής με επικέντρωση στα άταχτα κι ανεπεξέργαστα συναισθήματα των αποχαιρετισμών. Η αγάπη όμως, είναι ζωή και οι παραστάσεις αγάπης είναι εμπειρίες που αποτυπώνονται στην καρδιά ανεξίτηλα σαν σύμμαχοι πολύτιμοι για να συνεχίσουμε να προχωράμε.
Έκανα προσπάθεια ν’ αφήσω στο βυθό της ψυχής μου τις εσωτερικές φωνές να παλεύουν κι αφήνομαι στη γλυκύτητα του μεσημεριού. Με το βλέμμα στην παιδική χαρά ακούω ένα χαρούμενο μελίσσι να ξεφωνίζει και βλέπω παιδάκια να παίζουν κυνηγητό, να σκαρφαλώνουν στο μονόζυγο, ν’ ανεβαίνουν στην κούνια, να κάνουν τσουλήθρα. Κι απέναντι, ένα Carousel νοσταλγικά να μας θυμίζει καιρούς αλλοτινούς. Οι γονείς, οι παππούδες, τα άτομα που συνοδεύουν τα παιδιά παρακολουθούν χαμογελώντας τα ταξίδια τους, τα παροτρύνουν και τα νουθετούν, όπως κι εμείς! Το πιο πλούσιο συναίσθημα είναι να μπορεί κανείς να βιώνει το θαύμα της ζωής μέσα από την καθαρότητα του παιδικού βλέμματος. Κάθε παιδί είναι μοναδικό και ξεχωριστό και κάθε του χαμόγελο, κάθε χτύπος της καρδιάς του είναι μια καινούργια ελπίδα και μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης.
Σκέφτομαι πως η λαχτάρα του ανθρώπου για τη δημιουργία παιδιών είναι έμφυτη, όχι όμως για να γίνουν κτήμα και συνεχιστές δεδομένης πορείας, αλλά για ν’ ανοίξουν τα δικά τους φτερά. Γιατί τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας είναι οι εκπρόσωποι της ζωής.
«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι γιοί και κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή », είπε ο μεγάλος Μύστης Χαλίλ Γκιμπράν. « …Μπορεί να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα. Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο που δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρά σου. Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί το δρόμο του χθες. Δημιουργούνται μέσα από εσένα, αλλά όχι από εσένα. Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν. Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου. Αφού ιδέες έχουν δικές τους ».
Έτσι κι εμείς ας στεκόμαστε πάντα ένα βήμα πίσω. Προσπαθώντας να αντλούμε χαρά ακόμα και μέσα από την πίκρα των αποχαιρετισμών και να παραμένουμε δυνατοί. Να εξακολουθήσουμε να πορευόμαστε, παρακολουθώντας τα να προχωράνε το δικό τους δρόμο, αυτόν που επέλεξαν για να βαδίσουν στη ζωή, σπρώχνοντας τον κόσμο πιο μπροστά.
