Στέρεψαν τα λόγια μου και μιλούσαν μόνο τα δάκρυα, λίγο πριν φανείς. Δεν ξέρεις πόση μοναξιά χωρούσε αυτή η βαλίτσα. Αυτή η στάσιμη βαλίτσα, που δεν ταξίδευε ποτέ, απλά κοντοστεκόταν και χάζευε τους περαστικούς. Τα ομορφότερα ταξίδια μου τα έκανα μόνο μαζί σου. Μόνο μαζί σου γεύτηκα τον έρωτα και είδα πόσο όμορφος είναι ο ουρανός, ακόμη και όταν ο ήλιος δύει. Απίστευτη θέα!
Ο χαρακτήρας σου, ήταν το καλύτερο αξιοθέατο που είδα ποτέ. Τόσο συναρπαστικό που με συγκλόνισε. Χρόνια περίμενα να δω κάτι τέτοιο. Είχα χάσει βλέπεις την κάθε μου ελπίδα και περιπλανιόμουν σε δρόμους γεμάτους ανηφόρες, που εύκολα έβρισκαν γκρεμό, σε λακκούβες γεμάτες ψέματα και κρυμμένα μυστικά. Καιρό είχα να δω και να νιώσω κάτι αληθινό, κάτι που δεν θα ρήμαζε ο,τι πιο όμορφο είχα. Την ψυχή μου.
Και ξαφνικά σαν ήρθες εσύ, άνοιξε διάπλατα αυτή η βαλίτσα. Πέταξε ο,τι πιο σάπιο κουβαλούσε κι έσβησε όλες τις κακές αναμνήσεις που σκίαζαν την μέχρι τότε πονεμένη μου καρδιά. Απογειώθηκα από τη μια στην στιγμή στην άλλη. Έφτασα κάπου που μπορούσα πια να αγγίξω τα αστέρια. Όχι δεν ήταν ένα όνειρο. Τα άγγιζα. Τα άγγιξα και δεν φοβόμουν να καώ. Ήθελα απλά μόνο να το ζήσω.
Τα μάτια σου με ταξίδεψαν στα πιο όμορφα μέρη, εκεί, εκεί που δεν υπήρχε ποτέ ένα τέλος. Εκεί που η φωτογραφία γινόταν στιγμή και η θλίψη δύναμη. Κάθε φορά που τα κοίταζα, ένιωθα πάλι να περιπλανιέμαι, όμως αυτήν την φορά δεν φοβόμουν. Δεν έψαχνα τίποτα, γιατί απλά τα είχα βρει όλα. Εσένα. Με τον καιρό, το σπίτι μου έγινε η αγκαλιά σου και η ζωή μου, η απερίγραπτη αγάπη που μου προσέφερες. Ο έρωτας ξέρετε είναι απλά μια μαγεία, γιατί μετατρέπει τα πάντα σε κάτι που θα μπορούσες μόνο να το είχες διαβάσει.
Δεν περίμενα να νιώσω ποτέ έτσι. Ήμουν αδύναμη γιατί είχα παραδοθεί σε σένα, αλλά ένιωθα ταυτόχρονα και τόσο δυνατή. Μπορούσα επιτέλους να πετάξω. Δεν ήξερα πώς μπορώ να πετάξω. Αυτό μου είχαν πει, «δεν μπορείς». Κι όμως αυτό συνέβη, πέταξα γιατί η αγάπη σου για μένα ήταν η πιο ωραία Κυριακή που είχα ποτέ.
Η πιο μαγευτική διαδρομή.
Ακόμα με ταξιδεύεις ξέρεις. Κάθε φορά που πλέω μαζί σου στα ανοιχτά ξέρω πως θα δω πάλι την ευτυχία. Όχι αυτήν την ευτυχία, που ξέρετε εσείς, την άλλη. Την πραγματική.
Δεν ξέρω πότε θα τελειώσει όλο αυτό. Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή μας πάρουν τα χρόνια και δεν ταξιδεύουμε πια. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όποιος βρει την βαλίτσα μας, θα τη βρει άδεια. Γιατί, απλούστατα, αγάπη μου, εμείς δεν χρειαζόμασταν τίποτα. Είχαμε ο ένας τον άλλον. Τα είχαμε όλα. Ακόμη….τα έχουμε.
Ξέρετε η αγάπη δεν μπορεί να ζει μέσα σε καλούπια.
Δε χρειάζεται τίποτα.
Απλά υπάρχει…
