Υπάρχουν κάποιες στιγμές που έχω περισσότερο ανάγκη την αγάπη σου.
Είναι οι στιγμές που έχω εγκαταλείψει τον εαυτό μου.
Οι στιγμές που του φέρομαι σκληρά από θυμό και αγανάκτηση. Που τον αδικώ με τα λάθη μου και τον ταλαιπωρώ με τις ανασφάλειές μου. Οι στιγμές που δειλιάζει η ψυχή μου στα δύσκολα. Που το κορμί μου σφίγγεται από τον πόνο. Οι στιγμές που η μέρα μου δε μου χαρίζεται και το παράπονο θρονιάζεται στο βλέμμα μου.
Τότε είναι που έχω περισσότερη ανάγκη την αγάπη σου. Για να ζεστάνει το παγωμένο μου χαμόγελο. Για να κουρνιάσει μέσα της το δάκρυ μου. Για να νανουριστεί δίπλα της η καρδιά μου.
Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς να μ’ αγαπάς! Μη παραιτηθείς από την αγάπη σου για μένα!
Δεν είμαι αόρατη στα μάτια της κούρασης και της πίκρας. Δεν είμαι ανίκητη στα μάτια στα μάτια του πόνου και της λύπης. Θέλω να μπορώ να νιώσω ανθρώπινη μέσα στην αδυναμία μου να διαχειριστώ εκείνα που με γονατίζουν. Να κλάψω σαν μικρό παιδί για όσα με πληγώνουν. Θέλω την αγκαλιά σου να μου θυμίζει ότι όλα περνάνε. Όλα γιατρεύονται. Όλα τα στραβά ισιώνουν. Θέλω τον ώμο σου για να ξεσπάσουν πάνω του τα θεριά που κραυγάζουν μέσα μου.
Εκεί σε θέλω δίπλα μου! Στα δύσκολα! Για να γίνεσαι η δύναμη μου! Το γέλιο μου! Η ανθρωπιά μου! Να γίνεσαι ο κόσμος μου, που μέσα του θέλω να υπάρχω! Να γίνεσαι η χαρά και η αντοχή μου!
Να μ’ αγαπάς! Για να γαληνεύω! Για να ομορφαίνω! Για να ονειρεύομαι!
Να μ’ αγαπάς, μην κουραστείς να μ’ αγαπάς!
