Ξωκλήσι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών: Η εκδρομή των παιδικών μας χρόνων

Ξωκλήσι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών: Η εκδρομή των παιδικών μας χρόνων

Η "εκδρομή" της παιδικότητάς μας...
Στο μικρό ξωκλήσι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών.

Το κουδούνι χτυπούσε στις 8 κι εμείς τρέχαμε να στοιχηθούμε σαν μικρά στρατιωτάκια στη γραμμή.
Τις ηλιόλουστες μέρες ακόμη και του χειμώνα στις μικρές καρδούλες φώλιαζε μια ελπίδα για έναν περίπατο στην εξοχή...

Μα σαν έμπαινε ο Νοέμβρης η ελπίδα αυτή γινόταν βεβαιότητα σχεδόν!...
«Λέτε να μας πάνε περίπατο σήμερα; Λέτε να πάμε σήμερα στον Αη Ταξιάρχη;»
Σαν τιτιβίσματα οι παιδικές φωνούλες...
Είχε γίνει συνήθεια κι ήταν κοινό μυστικό!
Όταν ζύγωνε η γιορτή Του, μας πήγαιναν περίπατο στο ξωκλήσι που ήταν κοντά στο σχολειό αλλά έξω από το χωριό, με τη συμφωνία να καθαρίσουμε τον προαύλιο χώρο από τα σκουπιδάκια!
Ας ήταν κι έτσι! Πάντα τον απολαμβάναμε αυτόν τον περίπατο!
Δύο δύο στη γραμμή, πιασμένα χέρι χέρι σε όλη την διαδρομή, δεν τραγουδούσαμε σ' αυτόν τον περίπατο, παρά λέγαμε τις ιστορίες που μας μάθαινε η γιαγιά κι ο παππούς για τον Ταξιάρχη...

«Ο Ταξιάρχης έχει τεφτέρι»...έλεγε η γιαγιά μου, «και παραμονή της γιορτής Του σκίζει το παλιό και ανοίγει καινούργιο…»..
«Και τι γράφει στο τεφτέρι γιαγιά;»...ρωτούσαμε απορημένα...
«Τα ονόματα των ανθρώπων που σκοπεύει να "πάρει" τις ζωές τους στη χρονιά που έρχεται!...μακάρι να μας ξεχάσει και φέτο...μαζέψτε τα παπούτσια και τις παντόφλες απ' έξω...», απαντούσε η γιαγιά με μια μελαγχολία πιο έντονη κάθε χρόνο που περνούσε και την έφερνε πιο κοντά στη Δύση της ζωής της...
Τα παιδικά ματάκια μας γέμιζαν δάκρυα, φόβο και δέος...

Θυμάμαι κάθε βράδυ στην προσευχή μου παρακαλούσα, μη θυμηθεί ο Αρχάγγελος τη γιαγιά και τον παππού κι εφέτο...

Αφιερωμένο στη συνονόματη γιαγιά μου!
Με πολλή νοσταλγία...