Χθες, όταν πήγαμε περπάτημα με τη μαμά μου στα υπέροχα χωράφια με ροδάκινα της Ημαθίας είδαμε αυτό το όμορφο αγόρι!
Παίξαμε, του δώσαμε νεράκι αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαμε να τον μαζέψουμε.
Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι κάποιος πήγε και τον παράτησε.. Μετά από πολλά νεύρα και μπινελίκι ρωτήσαμε γνωστούς αν κάποιος θέλει σκύλο.
Ευτυχώς κάποιος ήθελε. Ξεκίνησα λοιπόν σήμερα το μεσημέρι με τρελή ζέστη να περπατήσω τα 3χλμ να πάω να τον πάρω. Ευτυχώς (και δυστυχώς εν μέρη) ήταν ακόμη εκεί.
Έβγαλα λίγο φαγητό από την τσάντα μου και του έδωσα να φάει και σε ένα μπολ του έβαλα νερό.
Άρχισε να κλαίει όταν είδε το νερό. Πόνεσε η ψυχή μου.. κάποιος του είχε χτυπήσει και το πόδι στο διάστημα που μεσολάβησε. Περπάτησε λίγο αλλά μετά έκατσε στην άκρη του δρόμου γιατί δεν άντεχε.
Και η ζέστη δεν βοηθούσε φυσικά. Ήρθαν μας πήραν με το αυτοκίνητο και μας πήγαν στο καινούργιο του σπίτι. Αφού ήπιε και άλλο νερό (κοντά στα 3 λίτρα) και έφαγε, τον αφήσαμε να ηρεμήσει.
Τώρα το απόγευμα πήγαμε να τον δούμε.
Έκατσα κάτω και ήρθε κοντά μου. Έβαλε το ποδαράκι του στον ώμο μου, μου έγλειψε το πρόσωπο και χύθηκε στην αγκαλιά μου... μεγάλη καρδιά! Ζωάκια και πάντα ζωάκια...
