«Θεέ μου- Μια ολόκληρη στιγμή ευτυχίας. Μα τάχα αυτό δεν είναι αρκετό ακόμα και για μια ολόκληρη ανθρώπινη ζωή» Φ. Ντοστογιέφσκι
Είναι μεγάλη αλήθεια, ότι όπως έγραψε ο αιρετικός Μπουκόφσκι « πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και ν’ αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει».
Τούτο το χειμωνιάτικο πρωινό που η μουντάδα του καλύπτει τα σπίτια της πολιτείας και πλακώνει τις ψυχές, το ένιωσες κι εσύ έντονα, αναστοχάστηκες και πήρες τους δρόμους.
Στην έρημη ακτή - αγαπημένο καταφύγιο - έφτασες μαζί με όλα τα συναισθήματα που μήνες κουβαλάς, και συνάμα μαζί με όλα τα «πρέπει», που χρόνια αμέτρητα σε καταδυναστεύουν, πλημμυρίζοντας την ψυχή σου με άγχη και ενοχές. Το πήρες απόφαση, όλα τα «πρέπει» που σου μπόλιασαν οι σημαντικοί άλλοι και σε τυραννούν από παιδί, θα τα πετάξεις στη θάλασσα. Εκείνα που οι γονείς συνειδητά ή ασυνείδητα, είχαν περάσει στην ψυχή σου:
« Πρέπει να είσαι ευγενική, υπάκουη, μετρημένη, εργατική, μελετηρή. Πρέπει να είσαι καλή μαθήτρια για να σπουδάσεις και να διακριθείς»
Έπρεπε να ανταποκριθείς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να έχεις την αγάπη και την αποδοχή τους. Και έτσι μεγάλωσες, ωρίμασες, έζησες και συνέχισες να κινείσαι και να ζεις μέσα στη δίνη των κοινωνικών «πρέπει», που ουσιαστικά είναι τα κοινωνικά «θέλω»:
«Πρέπει να είμαι πολύ καλή στη δουλειά μου για να πετύχω»
«Πρέπει να μην κάνω λάθη»
«Πρέπει να είμαι σωστή σύντροφος και καλή μητέρα»
«Το παρελθόν μου είναι το λιμάνι μου. Με επηρεάζει τρομερά και το επαναλαμβάνω»
«Πρέπει να είμαι κι εγώ στεναχωρημένη, όταν οι άλλοι έχουν προβλήματα»
«Πρέπει να είμαι πάντα υποστηρικτική στους άλλους, ακόμα και όταν να αντλούν την ενέργειά μου»
«Πρέπει να υπάρχει μόνο μια λύση σε κάθε πρόβλημά μου, και είναι τραγικό όταν δεν μπορώ να τη βρω»
Όλα αυτά τα «πρέπει» σε γεμίζουν με αγωνία, άγχος, άχρηστες σκέψεις, ροκανίζουν την ενέργειά σου, ισοπεδώνουν τη θέλησή σου, δεν σε αφήνουν να πλησιάσεις τον εσωτερικό πυρήνα σου. Έχεις μεγαλώσει και πλέον γνωρίζεις καλά τις επιθυμίες και τα «θέλω» σου. Αυτά τα «θέλω» που είναι αποκλειστικά δικά σου και όχι των σημαντικών άλλων. Τα «θέλω» που διεκδικείς τώρα, γεννήθηκαν μέσα από τα λάθη και τις εμπειρίες σου.
«Θέλω τον εαυτό μου», φωνάζεις δυνατά. Η φωνή σου θα ταξιδέψει με τον άνεμο και τον αχό της θάλασσας. Η θάλασσα ακούραστη/απέραντη/σκοτεινή θα πάρει στα βάθη της όλα τα «πρέπει» της ζωής σου. Αναστενάζεις και σκέφτεσαι ότι πετώντας τα «πρέπει»/δυνάστες, αυτά που απομένουν και αξίζουν να τα κάνεις πράξη είναι τα ρήματα προσφέρω κι αγαπώ. Η προσφορά και η αγάπη σε οδηγούν στην απελευθέρωση.
Κοιτάζεις τις εγκαταλελειμμένες βάρκες στην άμμο. Αφήνεις το βλέμμα σου να ταξιδέψει αντίπερα, στη θαμπή γραμμή των οριζόντων. Βρέχει μια βροχή, σιγανή, λυτρωτική. Ανάταση! «Χαράξου κάπου, με οποιοδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία» (Οδυσσέας Ελύτης).
