Ο κόσμος αρρωστημένος και τρισάθλιος κι εσύ είσαι ευάλωτος, το ξέρω…
Τα δυστυχισμένα πρόσωπα, τα δακρυσμένα μάτια, τα ροζιασμένα χέρια,
εντάξει….
Προς στιγμήν μπορεί και να σε συγκίνησαν , αλλά ως εκεί.
Δε χρειάζεται περισσότερο.
Δε βρίσκεις το λόγο να ασχοληθείς μ’ έναν ‘’πλησίον’’ που δεν είναι καν ‘’πλησίον’’.
Εσύ είσαι ευάλωτος άλλωστε, το ξέρω…
Ο εύθραυστος ψυχισμός σου δεν αντέχει τα δυνατά τραντάγματα και κάθε παρατεταμένη συγκίνηση τον βλάπτει. Το γκρίζο και το βαθυστόχαστο ανέκαθεν σου καθόταν βαρύ στο στομάχι.
Δε γίνεται να θλίβεσαι για τα πάντα…
Εσύ είσαι ευάλωτος άλλωστε, το ξέρω…
Ο κρότος του όπλου…
Η μυρωδιά του αίματος…
στοιχειώνουν την οθόνη του κόσμου
μα εσύ οχυρωμένος καλά στην ανώδυνη, ουδέτερη, επιφανειακή ενημέρωση…
Η κατάσταση δεν αλλάζει…
Έχεις να ασχοληθείς και με τα δικά σου.
Εσύ είσαι ευάλωτος άλλωστε, το ξέρω…
Η λογική σου θρυμματίζει κάθε εστία συμπόνιας…
Κλείνεις αθόρυβα την ορθάνοιχτη πόρτα της συνείδησης ξερνώντας σκουριά μαζί μ’ ένα μακρόσυρτο ‘’κρίμα’’.
Ούτε κρυφακούς, ούτε κρυφοκοιτάζεις, ούτε αγωνιάς.
Η νωθρή ανθρωπιά σου, αναπαύεται πάνω στην αποτυπωμένη βεβαιότητα του καναπέ
γυαλίζοντας τη σπουδαία, φυγόπονη ιδιοσυγκρασία σου….
Εσύ είσαι ευάλωτος άλλωστε, το ξέρω…
