Κάποιοι «έρωτες», χίλιες φορές να κόβονται στην αρχή τους

Κάποιοι «έρωτες», χίλιες φορές να κόβονται στην αρχή τους

Κακομοίριασες στον καναπέ σου. Κάθε σκέψη γεμίζει με δάκρυα τα μάτια σου. Κόμπος στο στομάχι και ένα δυνατό "φταίω" συνέχεια στο μυαλό σου. Ψάχνεις τους λόγους και αφού κανείς δεν είναι αρκετά ικανοποιητικός, διαλέγεις να φορτωθείς την ευθύνη. Γιατί σου είναι έμφυτο; Γιατί έτσι σε έμαθαν; Γιατί έτσι σε έφτιαξαν; Γιατί;

 

Δε φταις, πουλάκι μου, σου λένε. Φταίει το άτιμο timing που έφερε έτσι τα πράγματα. Δεν ήταν να γίνει, ούτε και να πετύχει. Δεν ήσουν για εκείνον, δεν ήταν για σένα. Το γραφτό του καθενός είναι αλλού και αφού το πήρατε τώρα χαμπάρι, ήταν για καλό. Οι δεσμοί χίλιες φορές να κόβονται στην αρχή. Εκεί που ακόμη οι αναμνήσεις είναι λίγες και τα συναισθήματα βρίσκονται στη ρίζα. Σκέψου να έπρεπε να κόψεις ένα ολόκληρο δέντρο; Τι πόνο και τη λακκούβα θα άφηνε μέσα σου όλο αυτό;
 

Όχι, δε σου λέω πως τώρα δεν πονάς. Κι ίσως κι αυτό να μείνει μέσα σου καιρό. Γιατί ξέρουμε πόσο διαφορετικό από κάθε τι που έχεις συναντήσει ήταν. Σου έδωσε ένα χέρι να πιαστείς και ένα κορμί να αγκαλιάσεις. Ζέστανε την πονεμένη και ταλαιπωρημένη σου καρδιά. Κατάφερε να την ξεκόψει από εκείνο το παρελθόν που σε βασάνιζε και είχε κρατήσει δεμένο με αλυσίδες το μυαλό σου. Κι αλίμονο, αν δεν τους πεις χίλια ευχαριστώ για όλα αυτά. Έστω για λίγο. Ήταν αρκετό. 
 

Ίσως γι αυτό φωνάζεις πως φταις. Κάτι μέσα σου, σε κάνει να νιώθεις υποχρεωμένη απέναντί του, σωστά; Μα για κάτσε. Τίποτε από όλα αυτά δε του ζητήθηκε. Άξιζες να πάρεις όλη αυτή τη φροντίδα. Αυτά που στερήθηκες τόσο άδικα από τον καθένα σου τα έδωσε από επιλογή του. Κι αν τελείωσε, δε φταις. Κανείς δε φταίει!