Το ξέρετε αυτό το ροζ σύννεφο, που θυμίζει λίγο μαλλί της γριάς; Είναι τόσο απαλό που δε θες να το αποχωριστείς. Όμως κάποια στιγμή θα φυσήξει λίγο παραπάνω από το παράθυρο που δεν έκλεισες.
Αυτό που οι γονείς σου, σου φώναζαν να μην έχεις ανοιχτό για να μην κρυώσεις. Κι εσύ νόμιζες ότι εννοούσαν από τον κρύο καιρό, αλλά τελικά προερχόταν από το κρύο της ψυχής κάποιων ανθρώπων. Κι από το φύσημα θα πέσεις. Θα πέσεις πολύ απότομα. Όσο πιο ψηλά είσαι, τόσο πιο πολύ πονάς όταν πέφτεις λόγω απόστασης.
Κι αν δεν ξέρετε αυτό το σύννεφο λοιπόν, μήπως ξέρετε αυτή τη γυαλιστερή γυάλα; Που από πάνω είναι κλειστή και δεν μπορείς να βγεις. Μέχρι που χρειάζεται να αναπνεύσεις και αναγκάζεσαι να τη σπάσεις. Που συνειδητοποιείς ότι σου τελειώνει το οξυγόνο και πρέπει να πάρεις καθαρό αέρα. Καθαρό, χωρίς σκόνη πια. Σκόνη που στα μάτια σου έβαζαν οι δικοί σου, άθελα ή μη για τον «περίεργο» κόσμο που θα συναντήσεις μεγαλώνοντας. Δε θα πω «κακό» κόσμο. Θα πω περίεργο.
Γιατί μόνο περίεργο μου φαίνεται να ξοδεύει κανείς τόση ενέργεια και φαιά ουσία για να κάνει κακό. Σίγουρα λοιπόν είτε θα έχετε πέσει κάποιοι από εσάς που τώρα με διαβάζετε αυτό το ροζ σύννεφο, είτε θα έχετε σπάσει τη γυάλα σε μια φάση της ζωής σας. Και τώρα ποιο είναι το πλάνο; Τι σχέδιο έχουμε; Πήραμε αυτή τη δύσκολη απόφαση έχοντας σκεφτεί το αύριο, ή μόνο το χτες; Διότι καλή η επανάσταση, δε λέω, αλλά εδώ δε μιλάμε για ένα καλογραμμένο βιβλίο με επαναστατικές σκηνές.
Μιλάμε για το βιβλίο της ζωής μας. Δεν υπάρχει η καλή νεράιδα να μας σώσει όταν έχουμε βάλει φωτιά. Εμείς τη βάλαμε, εμείς πρέπει και να τη σβήσουμε χαράζοντας νέα πορεία στη ζωή μας. Το μαγικό ραβδάκι λοιπόν το έχουμε εμείς. Και αυτό είναι η αυτοπεποίθησή μας, αλλά και ό,τι χτίσαμε στο χθες.
Αυτό θα μας σώσει αύριο. Σήμερα όμως τι κάνουμε; Σήμερα παίρνοντας μαζί το ραβδάκι μας χτυπάμε ευγενικά την πόρτα αυτού που θέλουμε να μιλήσουμε. Αφεντικό; Έρωτας; Φίλος; Οτιδήποτε. Κι επειδή όπως είπαμε δεν είμαστε πρωταγωνιστές σε κάποιο παραμύθι, αλλά σε πραγματική ζωή, αυτά που μας μάθαιναν περί σεβασμού, ο οποίος πρέπει να κερδηθεί, δεν ισχύουν!
Ο σεβασμός αν δεν κερδίζεται, επιβάλλεται.
Κι αν θέλουμε πράγματι να παραμείνουμε οι πρωταγωνιστές της ζωής μας, οφείλουμε να παλέψουμε για αυτό. Χτυπήσαμε την πόρτα λοιπόν και δε μας άνοιξαν. Οι κανόνες λένε ότι είναι αγένεια να μπεις μέσα ενώ δε σου το επέτρεψαν. Ο δικός μου κανόνας όμως λέει, ότι είναι αγένεια να μη μου ανοίγουν. Άνοιξες την πόρτα, ζητώντας βέβαια συγγνώμη για την ενόχληση. Αν περιμένεις μια ζωή να ανοίξει η πόρτα από μόνη της, θα γκρεμιστεί το κτίριο κι η προσωπικότητά σου μαζί του. Τα όνειρά σου.
Η ζωή σου. Εσύ την ορίζεις. Όρισε λοιπόν σε αυτόν που έχεις απέναντί σου ποιος είσαι και πώς πρέπει να σου φέρονται. Το θεωρούσες ήττα που δεν κατάφερες μέχρι τώρα να κερδίσεις τον σεβασμό, αλλά η ήττα απαιτεί την πραγματοποίηση κάποιας αναμέτρησης. Και η αναμέτρηση δεν είχε δοθεί ακόμη. Επέβαλλες τους όρους σου λοιπόν και χάρισες στον «αντίπαλο» το ραβδί σου.
Το χρειάζεται πλέον περισσότερο από εσένα, διότι η αυτοπεποίθηση ήταν αυτή που τους έλειπε και φέρονταν άσχημα. Και δε σε σεβόντουσαν. Επεδίωκαν έτσι να νιώθουν ανώτεροι. Τους έριξες λοιπόν από το δικό τους ροζ σύννεφο, τους έβγαλες από τη δική γυαλιστερή γυάλα.
«Περιέργεια» στον κόσμο θα συνεχίσει δυστυχώς να υπάρχει, αλλά πλέον εσύ έχεις μάθει να επιλέγεις τον κόσμο που θα σε περιβάλλει. Καλή ζωή…
