Αληθινή Ιστορία: Ποτέ δεν είναι αργά για εκείνους που αγαπήθηκαν πολύ

Υποσχέθηκα να μη γυρίσω, κι ας με γυρέψεις(πηγή pixabay)

Το βράδυ εκείνο, το βλέμμα σου έσταζε ενοχή.
Οι λέξεις σου, πίκρα.
Κάθε υπόσχεσή μας έμοιαζε ουτοπική.
Κάθε όρκος μας, ανίερα ψεύτικος.
Ο μόνος δρόμος πλέον, η Φυγή.
Ικέτεψα να μείνω.
Γύρεψες να φύγω.
Ρώτησα «Γιατί;»
Απάντησες «Είναι Αργά».
«Ποτέ Δεν Είναι Αργά για όσους αγαπιούνται τόσο πολύ», είπα με λυγμούς.
«Για μας είναι!», είπες ψυχρά και γύρισες την πλάτη.
«Δε χωρίζουν έτσι οι ζωές των ανθρώπων π' αγαπήθηκαν με τόσο κόπο. Θα πονέσουμε!.» κραύγασα.
Είπες, «Φύγε!» χωρίς να με κοιτάξεις.
«Όσο Υπάρχεις Θα Υπάρχω», ψέλισσα.
Κι ύστερα ντύθηκα Μοναξιά κι έφυγα.
Υποσχέθηκες να μη με ζητήσεις! Ποτέ ξανά!
Υποσχέθηκα να μη γυρίσω, κι ας με γυρέψεις.
Τα βράδια που μου 'λειπες, κρύωνα.
Ντυνόμουν Απόγνωση, Κατάθλιψη, Θάνατος σχεδόν.
Έκαιγα όνειρα για να ζεσταθώ.
Κάποτε αθέτησες το λόγο σου και με γύρεψες.
Μεσ' απ' τα αποκαϊδια σου φώναξα, «Είναι Αργά για μας, τώρα πια».
Μου θύμισες που έλεγα, πως ποτέ δεν είναι Αργά για όσους αγαπιούνται τόσο πολύ!
Σου θύμισα, πως πίστευα τη κάθε λέξη που ξεστόμιζες, τη φορούσα πάνω μου και την έκανα ένα με τη σάρκα μου... 
Κι αυτό τι κρίμα! Εσύ δε το λογάριασες Ποτέ!
Για την ιστορία της «Σ»