Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο αναβοσβήνει ρυθμικά πλάι στην μονίμως ανοιχτή μπαλκονόπορτα, το ράδιο είναι συνεπώς συντονισμένο σε κλασικά καψουροτράγουδα (για να μην χαλάμε τις παραδόσεις) και η σόμπα στο πλάι μου υπομονετική, περισσότερο φωτίζει, παρά ζεσταίνει το δωμάτιο. Στα χέρια μου, έτσι για την αλλαγή, βολτάρει ακόμα ένα λογοτεχνικό βιβλίο.
Τον τελευταίο καιρό, έχοντας πιεστεί λίγο από πτυχιακούλες, ευθύνες και καθημερινότητα, έχω αφήσει στην άκρη τα ρομαντικά μυθιστορήματα με ηθικό δίδαγμα, τα ερωτικά μπεστ σέλλερ, αλλά και τα ιστορικά μυθιστορήματα. Την κλασική ποιοτική λογοτεχνία τύπου Λουίζα Μέυ Άλκοτ, Ντοστογέφσκι και άλλους γνωστούς, τους τοποθέτησα προσεκτικά στην παλιά, βαριά, ξύλινη βιβλιοθήκη του παππού μου. Τώρα αποζητάω κάτι σύγχρονο και ανάλαφρο, με καθημερινούς ανθρώπους και μη ουτοπικές δουλειές, ζωές και σχέσεις. Κάτι που να μπορεί να ταυτιστεί τόσο η μέση Ελληνίδα, όσο και εγώ.
Έχουν περάσει λοιπόν από το κομοδίνο μου, τρία με τέσσερα γυναικεία μυθιστορήματα αυτόν τον μήνα, που με καθήλωσαν και μου χάρισαν στιγμές γέλιου, γέλιου, περισσότερου γέλιου και ηρεμίας. Διαβάζοντας λοιπόν ακόμα ένα τέτοιο μυθιστόρημα για την γυναίκα του σήμερα, συνειδητοποίησα ίσως το πιο θλιβερό πράγμα που θα μπορούσε να περάσει από το μυαλό μου. Το κοινό τους (πέρα από το ροζ - κόκκινο εξώφυλλο με οτιδήποτε γυναικείο μπορεί να υπάρξει πάνω του), είναι η αναφορά σε ανούσιες, βαρετές και συμβιβασμένες σχέσεις ή γάμους, που έχουν καθηλώσει τις ηρωίδες δέσμιες των επιλογών τους και σαφώς απογοητευμένες από την ζωή τους.
Η 22χρονη γυναίκα μέσα μου, δεν μπορεί παρά να αντιδράσει και να εκφράσει τις ενστάσεις της. Η εικόνα που σκιαγραφείται για την γυναίκα του σήμερα, πέρα από τα βιβλία μου, αλλά και στην γύρω μας κοινωνία, είναι μια αόρατα δυναμική γυναίκα, που υπομένει τα πάντα με χαμόγελο, παλεύει να ισορροπήσει δουλειά και οικογένεια, παραιτείται άκριτα από φιλοδοξίες καριέρας και καταξίωσης σε κάποιον ανώτερο κλάδο χάριν της οικογενειακής εστίας, συντηρεί και ταυτόχρονα διατηρεί το σπίτι της, συν τοις άλλοις όμως δεσμεύεται και σε έναν βαρετό και αδιάφορο γάμο. Οι ελεύθερες δε, είναι φαινομενικά σε μόνιμη αναζήτηση της εκάστοτε σιγουριάς τους, μέσω μιας σχέσης που, Θεού θέλοντος, θα οδηγήσει και στο κάτι παραπάνω. Αναρωτιέμαι όμως, που πήγε η εικόνα που είχε κάθε μια από αυτές τις γυναίκες για τον εαυτό τους στο παρελθόν;
Πόσες από αυτές ονειρεύτηκαν να υπομένουν αδιάφορους συντρόφους απλά για να έχουν κάποιον δίπλα τους; Πόσες θέλησαν να αφήσουν τον κλάδο που τους καλλιεργούσε το πάθος για εργασία και δημιουργία, για την συναισθηματική πληρότητα του μουσακά; Σαφώς και δεν θα υποβιβάσω ποτέ μου το ταλέντο να φτιάχνει κανείς μουσακά, τον οποίον δεν μπορώ ούτε να απλώσω σε ταψί τόσο άξια όσο η μητέρα μου, όμως θεωρώ πως πρώτον, μπορεί το ίδιο καλά με την μητέρα μου, να τον φτιάξει και ένας άντρας (όχι απαραίτητα μια νοικοκυρούλα με όλη την σημασία του όρου) και δεύτερον, γιατί μια γυναίκα να έχει να λάβει συναισθηματική πληρότητα μόνο από το φτιάξιμο του μουσακά και όχι και από την εξίσου άξια διαχείριση μιας προσοδοφόρας εταιρίας (;).
Το τελικό μου ερώτημα είναι ίσως το σε ποια ηλικία άρχισαν οι ονειροπόλες έφηβες και οι γεμάτες πάθος, όνειρα και φιλοδοξίες κοπέλες, να κάνουν εκπτώσεις στα θέλω τους; Εκπτώσεις στα όνειρα και τους στόχους τους; Εκπτώσεις στην ταυτότητά τους;
Για ποιον αναθεματισμένο λόγο, διαβάζω τον τελευταίο καιρό για απογοητευμένες μάνες που ενώ λατρεύουν τα παιδιά τους, δεν τους φτάνει να είναι μόνο μάνες; Χάνουν το πάθος για το σύντροφό τους και λειτουργούν ως οικιακές βοηθοί στο ίδιο τους το σπίτι; Πότε ο έρωτας του πρώτου καιρού έδωσε τη θέση του στα καλοσιδερωμένα πουκάμισα και στα κολλαριστά παντελόνια;
Αλλά περισσότερο, ποια είναι τα δικά μας όνειρα και πού θα καταλήξουμε την επόμενη δεκαετία της ζωής μας; Θα μπαίνουμε άραγε ες αεί στην διαδικασία να καταπατάμε τους στόχους ζωής μας για μια βολεμένη, παραδοσιακή, οικογενειακή ζωή που το μόνο που θα προάγει στο κοινωνικό σύνολο θα είναι γκρίνια, υποχρεώσεις και προβλήματα; Άραγε αυτά τα όνειρα είχαμε για εμάς;
