Κλαις, χτυπιέσαι, μαλώνεις. Βρίζεις, σπας τα πάντα γύρω σου, εκφράζεις το παράπονο, το άχτι, το γαμώτο σου. Έρωτας είναι και σε πληγώνει κι εσύ δεν το αντέχεις.
Θα φύγεις λες. Θα το τελειώσεις. Σχεδόν κάνεις και το πρώτο βήμα της αποδέσμευσης. Θα παρατήσεις ό,τι σε πλήγωσε και θα προχωρήσεις παρακάτω. Έχεις και μια αξιοπρέπεια λες... Λες... Απλά λες. Και δε φεύγεις ποτέ.
Γιατί σου πήρε καιρό να καταλάβεις ότι ο έρωτας δεν έχει αξιοπρέπεια... Σκοινιά βγάζει και σε κρατάει δεμένη. Κι ό,τι μπορείς γι'αυτόν το κάνεις. Κι ότι δεν μπορείς, πάλι παλεύεις για να το κάνεις.
Όχι δεν το καμαρώνεις πάντα όλο αυτό. Δεν καμαρώνεις το ότι δεν έχεις τα κότσια να φύγεις. Το ότι επιμένεις να ζητάς ακόμη κι όταν δε σου δίνουν, ότι επιμένεις εκεί που σου λένε με τον τρόπο τους να φύγεις. Σε λυπάσαι κι ας μην το παραδέχεσαι.
Θα ήθελες να ξυπνούσες μια μέρα με την αξιοπρέπεια στη θέση της. Να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου, τις μνήμες, τις πληγές και τα αισθήματά σου και να πας στο καλό. Να πας στο παρακάτω. Και να μη γυρίσεις καν να κοιτάξεις πίσω. Πολύ θα το ήθελες να γίνει. Σχεδόν το εύχεσαι κάθε βράδυ πριν κλείσεις τα μάτια σου. Τη ζητάς αυτή τη δύναμη μα δεν έρχεται από πουθενά.
Και δε θα έρθει. Γιατί απλούστατα δεν έχει πάει πουθενά.. Μέσα σου είναι. Μόνο που εσύ δεν ξέρεις, δε θέλεις, δεν προσπαθείς να τη βρεις. Τη στιγμή που θα δεις ποιο είναι το καλό σου, που θα αποφασίσεις ότι αυτός ο έρωτας μόνο έρωτας δεν είναι, θα βρεις την αξιοπρέπεια που κάπου έχασες, τη δύναμη που κάπου ξέχασες και θα προχωρήσεις.
Μπροστά και μόνο μπροστά. Για το καλύτερο που αξίζεις και που κάπου στη γωνία σε περιμένει να το βρεις...
