Ο σκυλάκος μου πεθαίνει κι αδυνατώ να το διαχειριστώ.
Ένας μικρόσωμος μαγκάκος με ευγενικό χαρακτήρα ιδιαίτερα προστατευτικός, δεν άφησε ποτέ τα παιδιά μου ασυνόδευτα, όταν ήταν μικρά. Τα πήγαινε στο σχολείο κάθε πρωί και ξεροστάλιαζε έξω από την κλειστή αυλόπορτα με κρύο, ζέστη και βροχή, μέχρι να σχολάσουν.
Ο «συνήθης ύποπτος», τον ήξερε όλη η γειτονιά γύρω απ' το σχολείο, όλα τα παιδιά, οι δάσκαλοι ως κι ο διευθυντής!
Όσο κι αν τον έδιωχναν, αυτός εκεί, υπομονετικά περίμενε να τα φέρει ασφαλή στο σπίτι. Κάθε μέρα! Όλα τα χρόνια!
Πιστός όπως και κάθε σκύλος, διαισθανόταν τον κίνδυνο και προσπαθούσε να μας προφυλάξει.
Λίγες ώρες πριν πέσω και τσακίσω το πόδι μου ήρθε κι έγειρε το κεφάλι του στα γόνατά μου και κλαψούριζε (κάτι που δε συνήθιζε καθόλου) τρομαγμένος χωρίς λόγο!
Δυνατό και ρωμαλέο σκυλί, με έναν ωραίο τσαμπουκά, «το ‘λεγε η καρδούλα του», αυτή η δύναμή του εν τέλει μας παγίδευσε και δε καταλάβαμε τι του συνέβαινε εγκαίρως.
Παρέμενε δυνατός, ρωμαλέος και αξιοπρεπής κι ας κατέρρεε ο οργανισμός του.
«Καρδιοπάθεια με συνοδό νεφρική ανεπάρκεια, δύσκολα θα σωθεί. Πεθαίνει!» τα σκληρά λόγια του γιατρού, τρύπησαν αιφνιδιαστικά τις καρδιές μας πριν λίγες μέρες.
Κι η κατάρρευση ήρθε ραγδαία από κει και μετά.
Δεν είναι απλά ένα σκυλί, είναι ένα από τα πιο γλυκά κομμάτια της ζωής μας, το σκυλάκι που «μεγάλωσε τα παιδιά μου».
Πώς μπορεί, να μη μας πονάει το φευγιό του;
Από μωράκι τον έχουμε στην αγκαλιά μας!
Του δώσαμε αγάπη πολλή μα μας χάρισε περισσότερη, απόλυτη αφοσίωση και άπειρες στιγμές χαράς!
Δε δέχεται πια να φάει, ούτε να πιεί, δε μου κάνει χαρές όταν πάω κοντά του, μόνο με κοιτάει ικετευτικά και χάνεται το βλέμμα του έχει κάτι το απόκοσμο, τα μάτια του έχουν αλλάξει χρώμα.
Δε ξέρω αν πονάει (ελπίζω να μην πονάει), δε γρυλίζει δε κλαψουρίζει. Αξιοπρεπής όπως πάντα, καρτερικά περιμένει το θάνατό του!
Ακόμη και τώρα που πεθαίνει, μας δίνει μαθήματα αξιοπρέπειας κι ευγένειας.
Διαισθάνθηκε ότι «φεύγει» και παρόλο που δε μπορούσε ούτε να σταθεί πια, από την αδυναμία, χτες απομακρύνθηκε και περπάτησε περίπου 100 μέτρα για να πάει στην άκρη της αυλής, στο «ησυχαστήριό του».
«Φεύγει» κι όμως ακόμη αντιδράει στις φωνές μας γυρίζοντας το θολό βλέμμα του για να μας πει «είμαι εδώ», όπως έκανε πάντα! Αυτό το σκυλί, με τα μάτια μας μιλούσε! Μόνο που πια, η ουρά του μένει ασάλευτη.
Η ανάσα του μυρίζει «θάνατο» κι εμείς ανήμποροι παρακολουθούμε το «τέλος» να ‘ρχεται.
Όπως κάθε απώλεια πονάει, όπως κάθε «τέλος» είναι γεμάτο θλίψη αλλά ακόμη κι αν δε μπορούμε να το αποδεχτούμε παρακαλάμε πια να «ξεκουραστεί».
Θα μας λείψει μα θα ‘χουμε τόσες όμορφες αναμνήσεις μαζί του που θα ζει για πάντα στις καρδιές μας.
«Στον Alex, το σκυλί με τη λιονταρίσια ψυχή!»
