Για ποια αγάπη μιλάς;
Έχει γίνει πια τόσο κοινή αυτή η λέξη, άρχισε να ξεθωριάζει πια. Στο άκουσμα της δεν νιώθουμε έκπληξη, είναι τόσο δεδομένη.
Η έννοια της αγάπης, έχει αλλοιωθεί. Την άλλη την πραγματική, αυτήν που η ετυμολογία της εξηγεί το κάθε γράμμα της λέξης, την κρατάμε σφραγισμένη κάτω από ερμητικά κλειστά βλέφαρα και σφιγμένα χείλη, εικόνες, ποιήματα, και γνωμικά. Την κλειδώσαμε μέσα σε κουτιά με παλιές φωτογραφίες.
Αφήσαμε τη μυρωδιά της πάνω στο φούτερ που φορούσαμε σε εκείνο το πρώτο ραντεβού. Μας την άρπαξε με μεγάλη ευκολία κάποιος άλλος, γιατί δεν εκτιμήσαμε την αξία της, παρά μόνο όταν τη χάσαμε.
Την εξορίσαμε από τις ψυχές μας και μείναμε μόνοι μας… Και τι κάνουμε γι' αυτό; Παίρνουμε το κινητό, επιλέγουμε το ποστ -το οποίο γράφει για την αγάπη- κοινοποιούμε και ναι, αγαπήσαμε για σήμερα!
Μη μου πεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Δεν είναι η αγάπη η φατσούλα με τις καρδούλες γύρω γύρω, δεν είναι αγάπη το τάδε τραγούδι που μας κάνει να αναπολούμε και να δακρύζουμε, δεν είναι αγάπη το περιεχόμενο στο κόκκινο βελουτέ κουτί, του τάδε κοσμηματοπωλείου. Η αγάπη είναι κάτι αϋλο, αγνό, είναι να χτυπά η καρδιά σου τρελά, να μην περνάει η ώρα, τα λεπτά να σου φαίνονται αιώνες.
Αγάπη είναι η ερώτηση "τί κάνεις;", να περνάς καλά,να λες, οι στιγμές που σκέφετσαι στ΄αλήθεια τον άλλον. Αγάπη είναι και ένα φιλί στο μάγουλο, να του φτιάξεις το πρωινό καφέ. Αγάπη είναι να μιλάς με τα μάτια, αγάπη είναι να βλέπεις τον άλλον να ξυπνά. Όλα είναι αγάπη, αν αγαπάς αληθινά. Αγάπη είναι απλά πράγματα, που εμείς τα κάναμε περίπλοκα. Μάθαμε να δίνουμε ένα κουταλάκι γλυκό, αλλά περιμένουμε να πάρουμε πίσω όλη την τούρτα. Λέμε "αγάπη μου" τον καθένα, χωρις να το εννοούμε.
"Αγαπάμε" τους πάντες και έχουμε στο περιθώριο αυτούς που πραγματικά μας νοιάζονται κι αγαπάμε. Αυτούς τους δικούς μας, που τους θεωρούμε δεδομένους. Μήπως ξεχάσαμε να αγαπάμε επειδή ξεχάσαμε να αγαπάμε τους εαυτούς μας; Έστω κι έτσι, ποτέ δεν ειναι αργά να μάθεις κάτι, πόσο μάλλον να αγαπάς. Φοβερή λέξη η αγάπη.
Φανταστείτε την στην κορυφή του γενεαλογικού δέντρου της, άπειρα τα κλαδιά, με τις συγγενικές τις λέξεις. Όπως και άπειροι οι τρόποι για τη δείξουμε, να την εκφράσουμε. Όχι, να μην αρκεστούμε στους δυο τρεις κοινούς τρόπους, που συνηθίσαμε τόσο καιρό. Να ψάξουμε κι άλλους και να μάθουμε καινούργιους, να είμαστε εμείς αυτοί που θα χαράξουμε τα νέα μονοπάτια της. Η αγάπη είναι επιλογή και αυτο προϋποθέτει να είσαι έτοιμος να δίνεις χωρίς δεύτερη σκέψη δυο σημαντικά στοιχεία: Την υπομονή και κυρίως την παρουσία σου.
Τόσο σημαντική είναι η αγάπη, που δεν πρέπει να καθυστερούμε να την προσφέρουμε, να την τραγουδάμε, να τη διαλαλούμε. Αγάπη. Δεν είναι συμπόνια, ούτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δυο, αυτός που πονάει και αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δυο, αυτός που δίνει και αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δυο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
"Αγαπώ θα πει χάνομαι". Νίκος Καζαντζάκης.
