Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι. Κι αυτός ο χωρισμός δεν είναι ποτέ ανώδυνος κι εύκολος. Όχι όταν υπάρχουν παιδιά, που πρέπει να διεκδικήσουν το μερτικό του χρόνου και της αγάπης των γονιών τους μοιρασμένα στα δυο.
Δεν είναι λίγοι, ωστόσο, εκείνοι που αποφασίζουν να δώσουν στον εαυτό τους μια δεύτερη ευκαιρία, αφήνοντας τον χώρο ώστε να μπει ένας άλλος άνθρωπος στη ζωή τους. Ένας άνθρωπος που έρχεται να κλείσει πληγές, να κλείσει στόματα και δημιουργήσει αυτό το υπέροχο αίσθημα της συναισθηματικής, αλλά και βιοποριστικής ασφάλειας.
Και μπορεί μια συμβίωση να θεωρείται ως φυσικό επακόλουθο μιας σχέσης ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που ταλαιπωρήθηκαν συναισθηματικά στο παρελθόν, το θέμα, όμως, είναι τι γίνεται στην περίπτωση αυτή με τα παιδιά.
Το να γίνεις μέρος της ζωής ενός παιδιού που δεν είναι το δικό σου, είναι μια δύσκολη και απαιτητική υπόθεση, όσο κι αν στην αρχή μοιάζει εύκολο το να κερδίσεις τη συμπάθεια και την αποδοχή του. Λίγα δώρα, λίγα χαμόγελα, λίγα όμορφα λόγια και νομίζεις πως έγινες μέρος του μικρόκοσμού του. Το να διατηρήσεις, όμως, τις πολύ λεπτές ισορροπίες και να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του, απαιτεί χρόνο και υπομονή.
Βλέπεις, πολλές φορές στα λόγια και στη συμπεριφορά του απέναντί σου μπορεί να κρύβονται συναισθήματα θυμού για τον χωρισμό των γονιών του, ανασφάλειας για το αν εσύ, ένας ξένος άνθρωπος, θα μπορέσεις να ικανοποιήσεις τις ανάγκες του, ακόμα και ζήλειας γιατί έχεις κερδίσει μια θέση στη ζωή της μάνας ή του πατέρα του. Θέλει κότσια για να μπορέσεις να αντέξεις την αμφισβήτηση, την απόρριψη και τον θυμό του. Θέλει να κατανοήσεις τους φόβους του, για να μπορέσεις να του αποδείξεις ότι δεν ήρθες με πρόθεση να διεκδικήσεις στην καρδιά του τη θέση της μάνας ή του πατέρα του, αλλά ότι ήταν η αγάπη αυτή που σε έφερε στη ζωή του.
Είναι μεγάλη η ευθύνη των ανθρώπων που επιλέγουν να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο, γιατί καλούνται να ανατρέψουν τα στερεότυπα. Όπως μεγάλη είναι και η ευθύνη των ανθρώπων που τους αναθέτουν αυτόν τον καθοριστικό ρόλο. Πρέπει να διαχειριστείς με σοφία την επιλογή σου για τον άνθρωπο με τον οποίο θα μοιραστείς τη ζωή του παιδιού σου, ενός παιδιού που δεν είναι δικό του. Και πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι ο άνθρωπος αυτός θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του με αγάπη. Γιατί η αγάπη τελικά είναι το κλειδί της υπόθεσης.
Θα πρέπει να αγαπάς πολύ τον πατέρα ή τη μητέρα αυτού του παιδιού, για να κερδίσεις την παιδική καρδιά. Αλλά όχι αυτήν την αγάπη που τη λέμε με το στόμα, ενώ η καρδιά μας απέχει μακριά. Μιλάω για την άλλη την αγάπη. Τη δυνατή και την αυθεντική. Αυτήν που έρχεται να ανατρέψει την τοξικότητα που βίωσε το παιδί στη σχέση των γονιών του. Αυτήν που έρχεται να του μάθει ότι δυο άνθρωποι μπορούν να μοιραστούν τη ζωή τους με σεβασμό, με γέλιο και με κατανόηση στα δύσκολα.
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα!
