Μια λεπτή γραμμή, λένε, χωρίζει την αγάπη από το μίσος. Διαφωνώ κάθετα όμως. Δεν υπάρχει καμία διαχωριστική γραμμή. Ούτε οριζόντια, ούτε κάθετη. Δε βρίσκονται καν στο ίδιο «γήπεδο» αυτές οι δύο έννοιες.
Ή για να μιλάμε πιο σωστά, αυτά τα δύο συναισθήματα. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η εξήγηση αυτής της παρεξήγησης. Δεν πρόκειται απλά για έννοιες. Πρόκειται για κάτι πολύ βαθύ. Που όποιος δεν το έχει αντιληφθεί, καλό θα ήταν να μη λέει ούτε το: «σ’ αγαπώ», ούτε το: «σε μισώ». Γιατί δε γίνεται, επί παραδείγματι, όταν ξεστομίσουμε το πρώτο και ακολουθήσει κάποια αρνητική εξέλιξη, να κάνουμε τον άλλοτε «άνθρωπό μας», όπως υποστηρίζαμε, «ξένο». Να τον μισούμε, να μη θέλουμε να τον βλέπουμε, να μη θέλουμε να του μιλάμε.
Πόσο θλιβερή εικόνα, αλήθεια, δύο άλλοτε αγαπημένα άτομα, να συναντιούνται τυχαία στον δρόμο και να κοιτιούνται με ένα παγερό βλέμμα, σαν να μην γνωρίζονται. Κι ούτε ένα «γεια». Ή ούτε ένα: «καλή χρονιά», σε μήνυμα, με το νέο έτος. Ή αν μιλήσουν, η συνομιλία τους να είναι πιο τυπική κι από αυτή με υπάλληλο στην τράπεζα. Και όχι δε λέω ότι αξίζει σε όλους να συνεχίζουμε να είμαστε άνθρωποι μετά τον χωρισμό. Δεν το παίζω… πολιτισμένη και Ευρωπαία, όπως θα ‘λεγε για να με πειράξει και ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.
Το στενάχωρο είναι όμως, όταν άνθρωποι που πράγματι αγαπιούνταν και τους απομάκρυναν άλλες αιτίες, να καταλήγουν ξένοι. Θέλει δύναμη να μην το κάνεις αυτό, ναι. Και απαιτεί και μηδενικό εγωισμό. Αλλά αξίζει, αν αξίζει και ο άνθρωπος που μοιράστηκες μαζί του τον χρόνο και τα όνειρά σου, σε κάποια φάση της ζωής σου.
Σκέψου, ας πούμε, ένα αγαπημένο σου αντικείμενο από την παιδική ηλικία. Κλεισμένο σε μια κούτα, πιθανώς και κάπου χωμένο στο υπόγειο. Θα το πέταγες; Δε σου θυμίζει ποιος ήσουν; Πετώντας το, είναι σαν να πετάς και ένα κομμάτι του εαυτού σου. Όλα τα κομμάτια σου να αγαπάς! Ναι, μπορεί να μην παίζεις πλέον με αυτό. Να μη σε εκφράζει. Όμως δεν παύεις να το αγαπάς και να έχεις όμορφες αναμνήσεις από αυτό.
Μην τις φοβάσαι τις αναμνήσεις! Ανήκουν στο παρελθόν και σε έχουν κάνει αυτό που είσαι σήμερα. Πήρες τα μαθήματά σου, γέλασες, έκλαψες, μεγάλωσες… Τώρα βρίσκεσαι στο παρόν, χτίζοντας σιγά σιγά το μέλλον σου. Δε θα επηρεάσει το χθες σου τίποτα από αυτά τα δύο. Αρκεί να συμφιλιωθείς με αυτό.
Όταν μισείς τον τότε άνθρωπό σου, είναι σαν να μισείς κι εσένα μαζί. Να σκέφτεσαι ότι όποτε λες «μισώ», μισό αφήνεις εσένα! Δώσε τόπο στην οργή. Πάρε τον χρόνο σου. Λογικό. Αλλά όταν πάρεις την τελική απόφαση, με ποιον θα αποξενωθείς και με ποιον όχι, να είσαι σίγουρος ότι είσαι νηφάλιος από τα μεθυστικά αισθήματα του θυμού και της θλίψης.
Να είσαι πάντα υπεράνω. Έτσι κι αλλιώς μόνο προς τα πάνω θες να κοιτάς και να πορεύεσαι. Κι αν δε λαμβάνεις την ίδια αντιμετώπιση, νιώθεις αδικημένος και σε έχουν κάνει ξένο παλιά αγαπημένα σου πρόσωπα, να θυμάσαι ότι εσύ τουλάχιστον είσαι το καλό παράδειγμα. Αυτό λέω συνέχεια και στους μαθητές μου. Να είναι πάντα το καλό παράδειγμα για τους άλλους. Αυτό λέω και σε μένα. Κι εγώ μαθήτρια είμαι. Όλοι μας, ανεξαρτήτως ηλικίας. Παίρνουμε καθημερινά μαθήματα από τη δασκάλα που λέγεται «ζωή». Κι αν αρχίσεις να χαμογελάς, θα σου χαμογελάσει και εκείνη…
Το χαμόγελο του καθενός είναι ξεχωριστό. Και το αξίζουν και ξεχωριστά άτομα. Ξεχώρισε ποια είναι αυτά και συνέχισε να τα αγαπάς κι ας μην πορεύεστε μαζί στη ζωή. Τρένο μπορεί να άλλαξες, αλλά μην ξεχνάς ότι κάποιο άλλο σε οδήγησε εκεί… Κράτα το εισιτήριο για ενθύμιο και σχεδίασε μια μεγάλη καρδιά. Βάλε μέσα όσους κέρδισαν μια θέση εκεί και έξω από αυτή τη γραμμή κράτα μόνο όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει «αγάπη». Ίσως και πάντα να ήταν κάτι ξένο για αυτούς. Για σένα όμως σημαίνει πολλά και με τα λίγα και τους «λίγους» πλέον δε συμβιβάζεσαι…
Η Μαρία Ιατρίδη είναι εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή: "Χαράζοντας τα σύννεφα" από τις εκδόσεις Πνοή.
