Μια φορά κι ένα καιρό… μια φράση που η φαντασία μας ξεκινά να πλάθει σενάρια στο άκουσμά της. Μια φράση που γεμίζει αναμνήσεις το μυαλό μας! Ποιος, όμως, ο ρόλος ενός παραμυθιού στο παιδί;
Είναι σημαντικό να διαβάζουμε παραμύθια στα παιδιά, γιατί διεγείρουν – δοκιμάζουν τα συναισθήματα τους, (με αποτέλεσμα να τα κατανοήσουν ή και να τα ξεκλειδώσουν), τη φαντασία τους και τη δημιουργική τους σκέψη. Γεννιούνται ιδέες και εικόνες που παρακινούν το παιδί. Ταυτίζονται με τους διαφορετικούς χαρακτήρες, και μέσα από αυτούς, εκφράζουν και διαχειρίζονται κομμάτια του ψυχισμού τους. Το παιδί «φορτώνει» κάποιο του συναίσθημα, για παράδειγμα τι θυμό του, σε ένα χαρακτήρα του παραμυθιού, και έπειτα το εκτονώνει, κάνοντας για παράδειγμα μια μάχη μαζί του, πίσω πάντα από την ασφάλεια του «φανταστικού».
Κάτι άλλο εξίσου σημαντικό, είναι ο τρόπος που αφηγούμαστε το κάθε παραμύθι στο παιδί. Μπορούμε να δώσουμε χρώμα στη φωνή μας, να τη κάνουμε πιο παιχνιδιάρικη, αν θέλουμε να το διασκεδάσουμε ή να την απαλύνουμε, αν θέλουμε να το κοιμίσουμε.
Διαβάζοντας του ένα παραμύθι, πρέπει να το βάζουμε να συμμετέχει στη διαδικασία. Μπορούμε να το ρωτήσουμε για το πώς πιστεύει ότι θα εξελιχθεί η ιστορία, να κάνουμε ερωτήσεις κατανόησης ή να το ρωτήσουμε γιατί πιστεύει ότι ο συγγραφέας έδωσε αυτή τη τροπή, και τι μπορεί να είχε στο μυαλό του την ώρα που το έγραφε. Μπορούμε να συζητήσουμε το βαθύτερο νόημα της ιστορίας, να τονίσουμε τις αξίες, τα παραδείγματα, τα συναισθήματα που προβάλλονται μέσα από το παραμύθι. Με αυτό τον τρόπο, θα είναι και πιο δημιουργική η διαδικασία της ανάγνωσης ενός παραμυθιού και ό χρόνος με το παιδί, θα είναι πιο δημιουργικός και ποιοτικός.
Από εκπαιδευτικής άποψης, το παιδί μαθαίνει να αναγνωρίζει τα γράμματα, και σε πρώτο στάδιο να αποτυπώνονται στο μυαλό του, και μένουν συγκεντρωμένα. Μαθαίνουν να σέβονται το βιβλίο, να το προσέχουν, και να μη το καταστρέφουν, (μουντζουρώνουν/σχίζουν), άρα γίνονται πιο υπεύθυνα. Επίσης, τα παιδιά που είναι σε επαφή με τα βιβλία, αναγνωρίζουν/διαχειρίζονται καλύτερα τα συναισθήματά τους και είναι πιο κατασταλαγμένοι ως ενήλικες. ο γνωστός Χάνς Ντίκμαν, υποστήριζε σα μορφή ψυχοθεραπείας, ο κάθε ενήλικας να αφηγείται το αγαπημένο του παραμύθι, διότι δεν έχει αποτυπωθεί στη μνήμη του τυχαία…
Για το τέλος άφησα το σημαντικό επίλογο, που παραλείπεται στα περισσότερα σύγχρονα παραμύθια, «Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»! είναι πολύ σημαντικό να τον βάζετε στο τέλος του παραμυθιού ακόμα κι αν δεν υπάρχει, γιατί σηματοδοτεί το τέλος της ιστορίας και πολλά παιδιά το περιμένουν, είναι η ελπίδα τους ότι όλα τελικά θα πάνε καλά!
Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα λοιπόν!
