Αν τα παιδιά δε σας έχουν ανάγκη, έχετε πετύχει σαν γονείς

Αν τα παιδιά δε σας έχουν ανάγκη, έχετε πετύχει σαν γονείς (pixabay)

Αιτία του κειμένου, μερικές λέξεις που διάβασα. Αν τα παιδιά σας δεν σας έχουν ανάγκη, μην στεναχωριέστε. Έχετε πετύχει, να τα κάνετε δυνατά, ανεξάρτητα, να στηρίζονται στον εαυτό τους.

Αυτές οι λέξεις, θαρρείς και έπαιζαν με το μυαλό μου. Σκεφτόμουν πως τα σημερινά παιδιά, κρέμονται όχι μόνο απο γονείς αλλά και απ' τους παππούδες που λέει ο λόγος. Πως καλύτερα να μας πει ηλικιακά, πόσο παιδιά, είναι αυτά τα παιδιά. Όχι αν έχουν δικαίωμα ψήφου, και εδώ κάνω λογοπαίγνιο. Δικαίωμα ψήφου, αλλά όχι δικαίωμα εργασίας.

Το να δουλέψεις πριν τα 18 την σήμερον ημέρα, είναι σχεδόν κακοποίηση. Πάνε σχολείο φροντιστήρια, δραστηριότητες, και ξυπνάνε με το ζόρι. Αργότερα κάποια σχολή, όποια και να είναι αυτή, θα χρειάζεται έως τρία χρόνια. Κάποια μαθήματα, κάποιες καθυστερήσεις και αν είναι ανώτατη σχολή να και ένα πτυχίο ακόμα. Ένα εξωτερικό, ίσως, και ένα φανταρικό αν είναι αγόρι. Αν είναι κορίτσι μια πρακτική του επαγγέλματος επιβάλλεται. Πόσο φτάσαμε περάσαμε τα 25...και βάλε.

Θα βρουν αμέσως δουλειά ή θα κάνουν όλες τις άλλες, αλλά όχι αυτές που σπούδασαν; Με τα σημερινά δεδομένα αλλά και τα περσινά και τα προπέρσινα μην σου πω, οι γονείς τσοντάρουν αλύπητα. Φτάσαμε αισίως στα τριάντα, μπορεί και να τα περάσαμε. Τα παιδιά λοιπόν αυτά, των τριάντα και βάλε, αντιμετωπίζουν την νέα τάξη πραγμάτων. Να είναι τα μικρομέγαλα της εποχής να ζουν με τους γονείς τους.

Όσο χρυσοί και καλοί να είναι, το χάσμα μεταξύ τους και όχι των γενεών προσέξτε, αλλά της διαφορετικότητας, είναι τεράστιο.Και εκεί το παιδί πια σε εισαγωγικά, αντιλαμβάνεται τον τρόμο όχι μόνο τον δικό του, αλλά και των γονέων του. Πότε θα μάθει να ζει μόνος του, πότε θα μεγαλώσει... γιατί η μοναξιά θεριεύει, πως να το κάνουμε. Το ίδιο σκέφτεται όμως και το παιδί. Πότε θα πάψει να είναι, πότε θα ανοίξει η πόρτα των ενηλίκων. Γιατί στα δεκαοχτώ δεν ανοίγει, παρά μονάχα για ορισμένα συμφέροντα.

Οπότε όταν λέμε τα παιδιά δεν μας έχουν ανάγκη, παρακαλώ, διευκρινίστε την ηλικία. Ζούμε τις εποχές των χαμένων χρόνων, της ενηλικίωσης που δεν είμασταν καλεσμένοι, παρόλο που ήταν η δική μας. Γιατί τα τριάντα και κάτι...είναι μια καλή χρονιά να κλείσεις την πόρτα σου. Και να σου ανήκει εντελώς.