Δεν τον ξεπέρασες ποτέ.
Και ήρθε η ώρα να το παραδεχτείς.
Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια! Μα εσύ εκεί, σε σταθερή και μόνιμη άρνηση να πας παρακάτω, να προχωρήσεις και να τον αφήσεις πίσω σου. Να δεις μπροστά και να ζήσεις με κάποιον άλλον αυτά που θα έπρεπε να ζούσες μαζί του.
Ένα κενό, μια αυταπάτη η συνέχεια.
Ανούσια βραδιά με λάθος παρέες ή και σωστές. Διασκεδάσεις με φίλους και υπερβολές.
Εκείνος; Πουθενά!
Άφαντος σαν φάντασμα, σαν να μην υπήρξε Ποτέ!
Όμως τον ζητάς και σου λείπει. Είναι κρίμα να μην το παραδεχτείς, έστω σε σένα. Σου λείπει και μάλιστα πολύ. Όταν ήσουν μαζί του, εκείνον τον λίγο καιρό, έζησες όσα ονειρευόσουν από παιδί. Τώρα όμως όλα αυτά πέρασαν και ήταν σαν να μην σε ακούμπησαν ποτέ. Ξεθωριάζουν οι αναμνήσεις και ούτε που σε αγγίζουν, σαν θολό τοπίο. Σαν να μην συνέβησαν. Μα εσύ ξέρεις πως ήσουν εκεί στην αγκαλιά του έστω και γι΄ αυτό το λίγο.
Ακούς τα λόγια του Παντελίδη. Δεν τον ξεπέρασες ποτέ, σε ότι ζητούσε έλεγες ναι! Αναρωτιέσαι, έλεγες όντως ναι; Επειδή το ήθελε εκείνος ή επειδή το ήθελες εσύ; Μήπως τελικά δε σε έκανε ότι ήθελε, αλλά ήταν πάντα η δική σου ανάγκη που κινούσε τα νήματα; Μήπως πάντα ήθελες να θες αυτά που θα σας έκαναν ευτυχισμένους;
Μήπως τελικά ποτέ δεν έχασες τον εαυτό σου για χάρη του, όπως κάθε γυναίκα σε κάθε σχέση; Αλλά αντίθετα άφησες στην άκρη απλά τον εγωισμό σου για χάρη ΣΑΣ; Μήπως το μόνο που ήθελες ήταν να ζήσεις μαζί του μια ολόκληρη ζωή;
Αν ναι, τότε να ξέρεις πως δεν τον ξεπέρασες ποτέ. Μα και ούτε πρόκειται! Γιατί αγαπάς μόνο μια φορά κούκλα μου. Μια φορά και αυτή η αγάπη δεν πεθαίνει,δεν φεύγει, δεν χάνεται!
Δεν τον ξεπέρασες ποτέ μα και ούτε πρόκειται! Μην ελπίζεις μάταια. Θα τον κουβαλάς πάντα μέσα σου.
Η πρώτη σου αγάπη και η παντοτινή...
