Πόσο λατρεύω τα χαμόγελα του κόσμου. Αυτοί οι άγνωστοι άνθρωποι- σύντροφοι στις ώρες της ζωής σου.
Θα κάνουν χώρο για σένα, θα απλώσουν το χέρι στον άγνωστο, θα σκύψουν να σε βοηθήσουν, θα σε κρατήσουν απ' το μπράτσο μην πέσεις.
Ορισμένοι δίνουν και την σειρά τους, όσο απίστευτο και αν ακούγεται.
Χαμογελάν στο χαμόγελο σου, απαντούν στην καλημέρα σου. Δεν είμαστε ξένοι, κανείς δεν είναι.
Τις προάλλες κάθισα να πιω καφέ, για την ακρίβεια στριμώχτηκα σε ένα στενόμακρο πάγκο.
Έξω έβρεχε και φύσαγε απίστευτα. Τρία κορίτσια κάθονταν σχεδόν κολλητά μου, με κοίταξαν και το ένα χαμογέλασε.
Άπλωσε το χέρι της και μου έβγαλε δυο φυλλαράκια απ' τα μαλλιά.
Δεν είναι πως δεν σας πάνε, μου είπε χαμογελώντας. Είχε φωτιστεί το πρόσωπο της.
Βγήκα έξω, η μπόρα είχε κοπάσει. Περπατώντας έφτασα στα φανάρια.
Ο κύριος δίπλα μου έδειχνε λίγο χαμένος, δεν ήταν μεγάλος σε ηλικία, αλλά τώρα πια δεν χρειάζεται να είσαι.
Περιμέναμε το φανάρι όταν εκείνος άρχισε να περπατάει στο δρόμο.
Έλα πίσω άνθρωπε μου, του φώναξε ένας άλλος. Έλα πίσω το φανάρι δεν άναψε, ξαναείπε και άπλωσε το χέρι του.
Ήταν μακριά του μερικά βήματα, δεν θα μπορούσε να τον πιάσει, αλλά ο κύριος το απλωμένο χέρι κοίταξε.
Γύρισε και κάθισε κοντά του. Όταν άνοιξε το φανάρι τον χτύπησε απαλά στη πλάτη.
Έλα να περάσουμε τώρα. του είπε. Προχώρησα πίσω τους. Άγνωστοι μεταξύ τους, αλλά εναρμόνισαν τα βήματα τους.
Στάθηκαν στο πεζοδρόμιο και μιλούσαν για πάνω απο δέκα λεπτά. Εγω απέναντι να τους παρακολουθώ.
Στο τέλος σφράγισαν την ανεπίσημη γνωριμία τους με μια δυνατή χειραψία. Άγγιγμα σπουδαίο.
Να προσέχεις φίλε, του είπε. Ευχαριστώ πολύ, του απάντησε.
Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων μοιράζονται στιγμές που μένουν μέσα στη ψυχή για πολλά χρόνια.
Έρχονται σαν γλυκές θύμισες, ανατρέποντας τον όρο πως είμαστε οι μόνοι.
Μα γιατί μου κάνει εντύπωση η ανθρωπιά μας;
Είναι τόσο ορατή στην καθημερινότητα του καθένα μας, που ίσως την προσπερνά χωρίς να την καταλαβαίνει.
Δε θα αναφέρω τις μικρότητες ψυχής, είναι τόσο λίγες. Δεν αξίζει να της αναφέρω.
Περιορίζομαι στο καλό, στο όμορφο, γιατί σ' αυτό πιστεύω.
Βλέπω το λευκό σε μαύρο φόντο. Δεν θα απαλλαγούμε απ' την διχρωμία, αλλά μπορούμε να την οριοθετήσουμε.
Βλέπω χαμόγελα, και ανθρώπους με φωτεινή αύρα.
Σε χρόνους μιζέριας και απόγνωσης, οάσεις ψυχής σε οδούς ονείρων.
Αλήθεια...πόσο λατρεύω τα χαμόγελα των ανθρώπων.
Αυτά τα αληθινά, που φωτίζουν τα μάτια τους.
Και ας μην τα ξαναδούμε ποτέ, για λίγο όμως γεύτηκε η ψυχή μας την λάμψη τους.
