Ζούμε σε μια κοινωνία με ξέφρενους ρυθμούς. Με γρήγορους έρωτες, γρήγορες συναντήσεις, γρήγορο φαγητό.
Ποτέ δε μου άρεσε αυτό το “γρήγορο” σε όλα. Θεωρώ ότι το να κάνω κάτι γρήγορα, του στερώ την αξία και τη σημασία που του πρέπει.
Και δεν το λέω επειδή στη ζωή μου χρειάστηκε να περιμένω πολύ για πράγματα που για άλλους ήταν δεδομένα.
Βέβαια, υπήρξαν φορές που δε θα ήθελα να έχω περιμένει τόσο. Χρόνια ολόκληρα…
Από την άλλη, αυτή η υπομονή με έκανε να βλέπω πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Γιατί, υπομονή σημαίνει όχι βιασύνη. Όχι βιασύνη, σημαίνει επεξεργασία. Επεξεργασία σημαίνει σωστότερες αποφάσεις.
Σωστότερες αποφάσεις σημαίνουν, κατά πάσα πιθανότητα καλύτερη ποιότητα ζωής.
Η υπομονή είναι αρετή. Σε κάνει πιο δυνατό και πιο ανθεκτικό.
Αλήθεια, πόσο όμορφο είναι, έχοντας περάσει από τη διαδικασία της υπομονής, να ξέρεις τι θέλεις;
Να ξέρεις το φίλο που θες, το σύντροφο που θες;
Μας έχουν μάθει να σκεπτόμαστε αλλιώς...
Ακόμα και αυτή η πορεία του καθενός, προγραμματισμένη και βαλμένη σε κουτάκια. Όλα μέσα σε “πρέπει”.
Μέχρι τα 25, να έχεις τελειώσει τις σπουδές ή το στρατό. Άντε και κανά δυό χρονάκια, μέχρι να σταθεροποιηθείς στη δουλειά - αν είσαι τυχερός να βρεις - με τα σημερινά δεδομένα. Μέχρι τα 30, το πολύ 35, να έχεις παντρευτεί, να έχεις σκαρώσει και κάνα δυό κουτσούβελα.
Μια βιασύνη, ένα άγχος, ένας προγραμματισμός σε όλα. Για να προλάβεις, να τα κάνεις με τη “σειρά”. Για να μην απογοητευτείς και - κυρίως - μην απογοητεύσεις . Για να μην αρχίσουν οι συγκρίσεις.
Ένας αγώνας ιπποδρομίας σε όλα. Μια ζωή με τη γλώσσα έξω, σαν οδοιπόροι σε έρημο.
Τώρα, στα 45 μου, βλέπω τα πράγματα με άλλη οπτική. Συνειδητοποίησα πλήρως, πόσο ανούσιο, ανώφελο και στην τελική, άχρηστο είναι όλο αυτό. Γιατί ό,τι κάνεις που είναι εκτός αυτών που πραγματικά θέλεις να κάνεις, τέτοιο είναι!
Πάλι αγωνίζομαι, - πώς θα γινόταν διαφορετικά -, δεν υπάρχει άλλος δρόμος! Αγωνίζομαι! Διαφορετικά όμως. Τα χρονοδιαγράμματα άλλαξαν. Κι ούτε είμαι πια εικοσιπέντε.
Τώρα, αγωνίζομαι να φέρω εις πέρας, ό,τι εγώ γουστάρω, να κάνω πράγματα που μ’ευχαριστούν, τώρα πλέον, είμαι έξω από τα “κουτάκια” που κάποτε έμπαινα. Δίνω αξία στο δευτερόλεπτο, στη μια στιγμή. Γιατί η στιγμή μετράει περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε...
