32.
Πότε έφτασα δεν κατάλαβα.
Σαν χθες με θυμάμαι στα 22, στα 12, στα 2.
Έφτασα 32.
Δεν πήρα χαμπάρι πώς πέρασαν τα χρόνια.
Με θυμάμαι να πηγαίνω σχολείο, να σπουδάζω και μετα να δουλεύω.
Είχα μια μελαγχολία όλες τις ημέρες πριν, εκτός της σημερινής.
Η οποία σηματοδότησε ακόμα κάτι καινούριο για μένα.
Όταν όλοι οι υπόλοιποι βάζουν στόχους με την νέα χρονιά εγώ τους έθεσα στα γενέθλια μου.
32 χρόνια δουλειάς με τον εαυτό μου είναι αυτά.
Όχι 2, ούτε 12, ούτε καν 22.
Τόσα χρόνια να παλεύω, να μαλώνω, να γελάω, να κλαίω.
Να πέφτω, να σηκώνομαι, να με κακομαθαίνω.
Να λέω συνέχεια «ναι», «δεν πειράζει», «είμαι μια χαρά», «δεν έχω τίποτα».
Να δίνω χωρίς να παίρνω, να παρακολουθώ χωρίς να με βλέπουν, να αγαπώ χωρίς όρους.
Δε μετάνιωσα για τίποτα.
Μόνο για τις τρεις παραπάνω φράσεις.
Που και με πείραξε τότε και δεν ήμουν μια χαρά και που είχα κάτι.
Ακόμα κι αυτές βέβαια μεγαλώνοντας τις έκοψα.
Ανεξάρτητα από αυτό και τα 32 χρόνια μου είναι υπέροχα.
Ακόμα κι αν δεν είχα όλα όσα θα μπορούσα να έχω, έχω όλα όσα θέλω κι όσα χρειάζομαι.
Αν κάτι έμαθα μέχρι και σήμερα ήταν να μην τα παρατάω.
Να παλεύω.
Για αυτά που ονειρεύομαι.
Να πίστευω όσα νιώθω.
Να κρατάω εκείνους που με νοιάζονται.
Και να νοιάζομαι για εκείνους τους πολύ προσωπικούς.
Έπεσα στα πατώματα, έκλαψα, κοιτούσα το ταβάνι για ώρες ατελειώτες.
Αλλά έμαθα απ´έξω όλα αυτά τα μαθήματα της ζωής.
Γιατί η ζωή είναι ωραία ακόμα και με τα άσχημα της.
Και πάντα θα υπάρχει κάτι όμορφο σε μια στιγμή.
Η ζωή είναι στιγμές άλλωστε.
Και ξέρεις; Δεν επιστρέφουν πίσω.
Ούτε οι συμπεριφορές, ούτε οι άνθρωποι, ούτε τα λόγια που είπες, ούτε καν τα ίδια τα συναισθήματα.
Το δώρο που έκανα στον εαυτό μου είναι να ζήσω όσο πιο ωραία μπορώ.
Με αξιοπρέπεια, με αρχές.
Έμαθα να βάζω όρια.
Για το δικό μου καλό.
Με τον δικό μου τρόπο.
Γιατί ο καθένας μας έχει τον δικό του.
Και πάντα θα υπάρχουν δύσκολες στιγμές, ένα λάθος timing, και κάτι που δεν υπολόγισες σωστά.
Το σημαντικό είναι μέσα σε όλα αυτά να ζεις.
Να αγαπάς.
Να γελάς με την ψυχή σου.
Να πιστεύεις στα όνειρα σου.
Στις ικανότητες σου.
Σε εσένα.
Να ελπίζεις.
Να μαθαίνεις.
Και το βασικότερο.
Όσες φορές κι αν πέσεις να σηκωθείς.
Μόνος σου.
