Ένα τεράστιο σύννεφο με λόγια που δεν τολμάμε να πούμε, φαντάζομαι πως έχει δημιουργηθεί πάνω από τα κεφάλια μας. Μας ακολουθεί παντού. Τίποτα δε σβήνεται. Και περνώντας ο καιρός, δημιουργείται κανονικός συνωστισμός.
«Σ’ αγαπάω», «Δε σ’ αντέχω», «Τελευταία ευκαιρία», «Μου λείπεις», «Θα φύγω», «Έχω κουραστεί», «Σε σκέφτομαι», «Διαφωνώ», «Μίλα μου καλύτερα», «Δεν αξίζει», «Δε θέλω να πάω στη δουλειά», «Πάμε μια βόλτα;», «Βαρέθηκα», «Θέλω να σε παντρευτώ», «Πιέζομαι», «Νευρίασα», «Πέρασα πολύ όμορφα», «Θέλω ένα παιδί», «Πού χάθηκες;»… Και χάνεσαι μέσα σ’ όλα αυτά, χάνοντας και το νόημα. Των λέξεων… Της ζωής…
Πώς να καθαρίσεις το μυαλό σου μετά και να καταλάβεις τι θέλεις, ποιος είσαι, τι γλώσσα μιλάς... Άσε που έχεις συνηθίσει να τα λες μόνο στον εαυτό σου. Μέχρι και ολόκληρους διαλόγους να κάνεις μόνος σου. Κι έτσι βολεύονται όμορφα ή λυτρωτικά λόγια, το καθένα στη γωνίτσα του μέσα στο σύννεφο και δε βρίσκουν διέξοδο. Το έχεις ράψει πολύ καλά γύρω γύρω και μαζί και το στόμα σου. Τι είναι αυτό που σε φοβίζει; Η έκθεση; Η απάντηση; Η σιωπή;
Πώς μπορείς να ζεις όμως με το: «Τι θα γινόταν αν…». Πάντοτε ήμουν της άποψης ότι είναι χίλιες φορές καλύτερο να μετανιώσεις για κάτι που είπες, παρά για κάτι που δεν είπες. Λένε ότι μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Και πράγματι η έκφραση του προσώπου σου καμιά φορά μιλάει από μόνη της. Όμως έχει άλλη δυναμική το να εκφραστείς. Θέλει δύναμη, ναι. Και ίσως φέρει απογοήτευση. Αλλά αν μία στο εκατομμύριο υπάρχει η περίπτωση μια εξομολόγησή σου να σου δείξει την έξοδο προς το φως και την είσοδο σε μια νέα αρμονική ζωή, δε θα άξιζε να το ρισκάρεις;
Σκέψου να ήσουν εσύ ο δέκτης της μη έκφρασης κρυφών σκέψεων κάποιου. Δε θα ήθελες να ξέρεις τι σκέφτονται οι άνθρωποι γύρω σου; Δε θα ήταν πιο απλός ο κόσμος μας μετά; Όχι άλλη υποκρισία! Μίλα! Άκου! Κι αυτό δύναμη θέλει. Να μάθεις να ακούς τι έχει να σου πει ο άλλος. Και δεν είναι μόνο τα άσχημα που πιθανόν να δυσκολευόμαστε να ακούσουμε. Καμιά φορά φοβόμαστε να ακούσουμε και το καλό. Δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε.
Κάνε την αρχή εσύ λοιπόν! Ξεκίνα να μιλάς. Και σιγά σιγά θα ακολουθήσουν το παράδειγμά σου κι άλλοι. Σκίσε λίγο λίγο τη ραφή του σύννεφου και άσε τις σκέψεις σου, ακόμα και χρόνων, να ταξιδέψουν και να βρουν τον προορισμό τους. Ποτέ δεν είναι αργά. Νωρίς ίσως και να είναι κάποιες φορές για να πεις κάτι. Αργά όμως όχι. Μην το χρησιμοποιείς ως δικαιολογία! Και θα δεις, ότι αδειάζοντας σιγά σιγά ο χώρος του σύννεφου, θα γεννηθούν ιδέες που ποτέ δε φανταζόσουν ότι έχεις.
Κοίτα στα μάτια τον άνθρωπό σου, τον φίλο σου, το αφεντικό σου και μίλα του. Τα όμορφα λόγια θα ομορφύνουν τη μέρα τους. Και όσο για κάποια αρνητικά, θα φανερώσουν την ειλικρίνειά σου. Πόσο αρνητικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο; Ίσως κάποιοι να φοβηθούν και να κρυφτούν. Εσύ όμως μεγάλωσες και κρυφτό πια δεν παίζεις. Ούτε κυνηγητό. Δε θα τους κυνηγήσεις!
Όποιος θέλει, ξέρει πού θα σε βρει. Κάτω από το πιο καθαρό σύννεφο από όλα. Κι εσύ ξέρεις να αναγνωρίζεις πλέον τους ειλικρινείς ανθρώπους. Κοιτάς το σύννεφο πάνω από το κεφάλι τους. Πες το μυστικό σου και στους υπόλοιπους. Όχι πια άλλη… όξινη βροχή. Μας διαβρώνει όλους. Κι ίσως γι’ αυτό κάποιοι να εκνευρίζονται όταν βρέχονται. Γιατί ένιωθαν ότι λερώνονται. Σταμάτα να κοιτάς την πρόγνωση καιρού. Εσύ τον ορίζεις. Καιρός για αλλαγή λοιπόν! Να σου πω κάτι;
Η Μαρία Ιατρίδη είναι εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή: "Χαράζοντας τα σύννεφα" από τις εκδόσεις Πνοή.
