Έφυγα μακριά σου και πάω παρακάτω

Έφυγα μακριά σου και πάω παρακάτω (pixabay)

Έφυγα. Έφυγα μακριά για μένα. Έφυγα για να ξεχάσω και να νιώσω καλά. Χωρίς εσένα. Με κούρασες, με ξενέρωσες, βαρέθηκα. Ξύπνησα. Απίστευτο ε ;

Πόσο να αντέξω να παλεύω μόνη μου; Πόσο να ρίξω τον εγωισμό μου; Τα μούτρα μου; Έβαλα την λογική. Το συναίσθημα θα σβήσει με την πάροδο του χρόνου. Τα λόγια το ίδιο. Κι εσύ μαζί. Όλα αυτά θα ξεθωριάσουν.

Πολύ παιχνίδι για την ηλικία μου. Πολύ θόρυβος για το τίποτα. Πολύ κυνηγητό και κρυφτό. Μου θύμισες τα παιδικά μου χρόνια. Κι αυτά τα χρόνια πέρασαν. Σκέφτηκα με τη λογική πώς δεν θα έβγαινε πουθενά και πώς δεν θέλω να χάσω άλλο χρόνο.

Όχι γιατί βιάζομαι για κάποιο λόγο αλλά γιατί έχω λόγο να μην τα χαραμίζω και να μην τα σκορπίζω έτσι. Έφυγα με ψηλά το κεφάλι και με την συνείδηση μου πώς έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να σου αποδείξω ότι ήσουν κάτι στη ζωή μου.

Οτι ήσουν κάποιος.
Ο κάποιος.
Εκείνος.
Έφυγα γιατί κατάλαβα πώς στην δική σου ζωή δεν ήμουν τίποτα.

Όσο κι αν προσπάθησα ήταν μάταιο. Και κανείς δεν θα ήθελε να κρατήσει κάτι με το ζόρι χωρίς να είναι αμοιβαίο. Τουλάχιστον έτσι έχω μάθει να ζω. Έφυγα χωρίς μακροσκελή μηνύματα, χωρίς δακρύβρεχτα τηλέφωνα, χωρίς δηλώσεις.

Έφυγα ακριβώς έτσι όπως είχες έρθει εσύ.
Αθόρυβα.
Έφυγα γιατί εξαντλήθηκα και δεν επανακυκλοφορώ.
Βλέπεις, δεν είμαι ούτε περιοδικό για να ξεφυλλίσεις τις ώρες που βαριέσαι, ούτε παζλ για να το συμπληρώσεις τα κομμάτια του όποτε έχεις χρόνο. Έφυγα γιατί άδειασα. Κι αν με ρωτήσεις πώς νιώθω ; Το κενό. Αυτό το κενό που θέλει τον χρόνο του για να γεμίσει ξανά. Τόσο που να μην αυτοσκορπιστεί. Μεγάλωσα πια για τέτοια κενά.

Μεγάλωσα και ένιωσα την τέχνη του να φεύγεις.
Όπως λένε. Έτσι κι έφυγα. Έφυγα και δεν θα κοιτάξω καν πίσω μου.
Κι όλα όσα ένιωσα για σένα, χάρισμα σου.
Ίσως να είναι τα μόνα που θα έχεις από μένα.
Έφυγα ...
Κι αν με ρωτήσεις που πάω; Παρακάτω.