Το θέμα μετανάστευση πάντα με τρόμαζε, θεωρούσα πως είναι μια κατάσταση πολύ δύσκολη και ακατορθωτη.
Πίστευα πως δε θα έμπαινα πότε σε μια τέτοια διαδικασία, δεν ήθελα και μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα πως δεν μπορούσα.
Όταν πήρα την απόφαση να φύγω και με ρώτησαν τα παιδιά μου γιατί φεύγουμε τους απάντησα πως φεύγουμε για κάτι καλύτερο,για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Ήμουν σίγουρη πως η απάντηση ήταν πολύ μικρή για μια τόσο μεγάλη αλλαγή.Ξεκίνησε σαν σκέψη στο μυαλό μου και δεν άργησε η ώρα που βρέθηκα μέσα στο αεροδρόμιο με εισιτήριο χωρίς επιστροφή και βαλίτσες γεμάτες από παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Όνειρα που ήθελα να ζήσω και αποχωρισμους που έπρεπε να αντέξω! Στριμωγμένα όλα: φόβοι και αγωνίες, εκείνη την ώρα τη δύναμη μού την έδωσαν τα παιδιά μου!
Χωρίς να ξέρουν αυτό το αύριο αν θα τους έκανε, αν θα τους άρεσε, αν θα το συνήθιζαν, αυτά χαμογελούσαν! Τρελαινόμουν στην ιδέα πως θα έφευγα για άλλη χώρα, άλλη κουλτούρα, άλλα έθιμα, άλλες συνήθειες, όλα "άλλα"...
Η ψυχή όμως και η καρδιά που κουβαλάνε τα πιστεύω μας και τα ιδανικά μας είναι ίδια! Οπότε προχώρησα, φύλαξα μέσα μου ότι χρειάζεται για τις γκρίζες μέρες και ήρθα!
Τώρα, μετά από λίγο καιρό, συνήθισα και εκείνη τη συννεφιά που τόσο με εκνεύριζε. Έτσι έμαθα να εκτιμώ τις ηλιόλουστες μέρες γιατί ξέρω πως είναι λίγες!
Όπως και στη ζωή μας οι όμορφες στιγμές!
Καιρός να μάθουμε να εκτιμάμε ότι μας συμβαίνει, όμορφο ή άσχημο, όλα γίνονται για να μας διδάξουν κάτι!
