Όπως γίνεται συνήθως, με το ξεκίνημα κάθε καινούριου χρόνου, θέτουμε στόχους. Εγώ, έθεσα δύο.
Δύο πολύ σπουδαίους για την ψυχοσωματική μου υγεία: Ο ένας εξ΄ αυτών είναι να δώσω χρόνο στον εαυτό μου, όπου εκείνος το χρειάζεται. Μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να το κάνει πράξη για μένα: Εγώ.
Αγοράζω τον χρόνο μου, περιορίζοντας άσκοπες συναναστροφές και τον σκορπώ απλόχερα εκεί που δεν έχει σημασία ο χρόνος.
Ξέρεις;
Ο προσωπικός μας χρόνος είναι το καταφύγιό μας.
Σταμάτησα να αγωνιώ στο πέρασμά του και να σου πω την αλήθεια, δε με πολυενδιαφέρει αν θα φτάσω κάπου. Με ενδιαφέρει όμως να οφελήσω τον εαυτό μου, αργά και σταθερά. Να τον γεμίσω με ιδέες, ενέργειες και σκέψεις θετικές. Να μην τον πιέσω. Χωρίς αποδιοπομπαίους τράγους.
Άλλωστε, αυτός ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός. Κι αυτό είναι πολύ σκληρό να το συνειδητοποιείς.
Δίνω στον εαυτό μου χρόνο, λοιπόν! Χρόνο για να καταλάβει. Χρόνο για να κλάψει. Να γελάσει.
Να κάνει λάθη, να αισθανθεί ότι παρά τις ήττες, η ζωή είναι ένα τεράστιο δώρο, διότι στην πραγματικότητα, κάθε απογοήτευση δεν είναι αποτυχία, αλλά μάθηση.
Να ζήσει ό,τι του φέρει η κάθε μέρα.
Με όποιο κόστος.
