Όλο και πιο συχνά νιώθω μια σπαρίλα όταν ξεκινάει η μέρα, που δεν μπορώ να την εξηγήσω.
Ξεκινάω τη μέρα μου και λες βρε παιδί μου και ψάχνω αφορμές και ευκαιρίες για να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο πέραν αυτού που πρέπει, είτε αυτό είναι η εργασία μου, είτε το νοικοκυριό, είτε εγώ η ίδια!
Την ώρα που καλό είναι να κάτσω στον υπολογιστή να δουλέψω, εγώ θα κοιτάξω να συμμαζέψω την κουζίνα, να πλύνω τα πιάτα, να κάνω καμιά μάσκα προσώπου, οτιδήποτε τέλος πάντων ώστε να μην ξεκινήσω δουλειά.
Έχω μαγείρεμα; Θα βρω εκείνη την ώρα ευκαιρία να διαβάσω μια είδηση, έναν νέο νόμο που αφορά τη δουλειά μου. Γενικώς ό,τι άλλο εκτός αυτού που πρέπει.
Και θορυβούμαι και προβληματίζομαι, γιατί αυτό «φωνάζει» από μακριά ότι κάτι βαθύτερο φταίει, αλλά τι; Τιιιιιι;
Δηλαδή τώρα πρέπει να το ψάξω αυτό; Πρέπει να με ψάξω βαθιά, να βρω τι φταίει και είμαι έτσι; Ή μήπως καλύτερα να το σκεπάσω με το χαλί; Να το κουκουλώσω, να κάνω ότι δεν το νιώθω, ότι δεν το αντιλαμβάνομαι; Να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είναι έτσι; Άλλωστε όλες τις δουλειές μου τις φέρνω εις πέρας πάντα, άσχετο αν κάθομαι μέχρι αργά γι αυτό. Ωχ μωρέ, ποιος κάθεται τώρα να κάνει ενδοσκόπηση;
Κι όμως! Δε γίνεται αλλιώς. Πώς θα βγω από το τέλμα; Γιατί περί τέτοιου πρόκειται. Αν δεν ψαχτώ, αν δε σκεφτώ τι μου έχει συμβεί τελευταία, τι με έχει αγχώσει, τι με έχει στεναχωρήσει, τότε πώς θα συνεχίσω τη ζωή μου; Αναβάλλοντας συνεχώς πράματα και κάνοντας τα ώρες που θα μπορούσα απλώς να περνάω όμορφα κι όχι πχ να δουλεύω;
Έλα, ξέρεις ότι έτσι πρέπει να γίνει! Και έτσι θα γίνει! Τον ξέρεις τον τρόπο. Τόσες και τόσες φορές το έχεις κάνει. Δε θυμάσαι πόσο ωραία ένιωθες μετά; Προχώρα κι εγώ θα είμαι δίπλα σου!!
