Ναι το παραδέχομαι: ανήκω σε αυτή την κατηγορία ανθρωπων που χαίρεται τη σημερινή μέρα...
Ίσως γιατί μου θυμίζει πώς είναι να είσαι νέος, ξένοιαστος, με εκείνο το τρυφερό και χαζούλι χαμόγελο στα χείλη.
Το άστατο χτυποκαρδι στην καρδιά...Την εκνευριστική αφηρημαδα και εκείνη την υπέροχη, αδιόρατη λάμψη στα μάτια!
Στο μυαλό μικρά, γλύκα αστεία ασήμαντα προβλήματα, όπως τι δώρο να αγοράσεις πάλι, θα είσαι όμορφη στα μάτια του; Χαμογελαω ακόμα βλέποντας ζευγαράκια στο δρόμο με τις καρδούλες και τα λουλούδια στα χέρια, μα με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο όμως γιατί πια ξέρω... Έχω τη γνώση του τι θα επακολουθήσει μετά...
Δεν είναι τυχαίο που ο ερωτας συμβολίζεται με ένα αθώο γλυκό ναζιαρικο μωρό που σημαδεύει με το τόξο του. Το βέλος τρυπάει τις καρδιές, όμως η άκρη του είναι μυτερή και κοφτερή ...Σε πονάει και σου αφηνει σημάδι. Όμως και πάλι αν γύριζα τον χρόνο πίσω θα επέλεγα με πλήρη συνείδηση να νιώσω ξανά τις ίδιες λαβωματιές του έρωτα...
Γιατί τα ατέλειωτα δάκρυα, τα ξενύχτια, όλα αυτά ήταν επιλογές μου και είμαι εγώ ...
14/2/2018 λοιπόν κι εγώ να σκέφτομαι γιατί εξακολουθώ να χαίρομαι σαν μικρό παιδί αυτή τη μέρα...
Ίσως γιατί μέσα μου ξέρω ότι τα ανέμελα χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί ...Ίσως γιατί τα προβλήματα, οι προβληματισμοί, οι αγωνίες, οι αγώνες, οι δυσκολίες, τα άγχη, οι τρελοί ρυθμοί της ζωής έχουν απομακρύνει βίαια αυτό το γλυκό χαμόγελο από τα χείλη κι εγώ το αποζητώ ξανά.
Όχι δε θέλω να είμαι αχάριστη...νιώθω απόλυτα ευλογημένη, νιώθω την αγάπη γύρω μου στις απλές καθημερινές στιγμές της ζωής. Δε μου λείπει η ζέστη αγκαλιά, τα λόγια αγάπης και παρηγοριάς. Ξέρω ότι στα μάτια του είμαι ακόμα όμορφη, όπως τότε, είτε εγώ το πιστεύω είτε όχι...
Στα δικά μου πάντα θα είναι το αγόρι που ερωτεύτηκα. Οι δυσκολίες μας, μας πήγαν ένα βήμα πίσω μα εμείς κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου πήγαμε άλλά δύο βηματα μπροστά...
Κι εκείνος είναι ακόμα εκεί, στα αμέτρητα σκοτάδια μου, ακοίμητος φρουρός να φέγγει με το φως της ψυχής του. Αντέχει τον δύσκολο χαρακτήρα μου, την πολύπλοκοτητα της σκέψης μου με τη δική του υπέροχη παιδική απλότητα...
Δωράκια λιγοστά αλλά ανεκτίμητα, όχι τόσο υλικά αλλά ουσιαστικά πολύτιμα, ευαίσθητα όπως κι εκεινος...
Με κάνει να γελώ, να νιώθω ασφάλεια, να μπορώ να ονειρεύομαι, να δημιουργώ να εξελίσσομαι... Δε διεκδικώ εγωιστικά πια, γιατί ξέρω ότι αυτό που χρειάζομαι θα μου το δώσει απλόχερα...
Ακόμα γιορτάζω τους χαμένους έρωτες που με πλήγωσαν αλλά έκαναν την καρδιά μου έτοιμη να μπορεί να αναγνωρίσει το γνήσιο, το αυθεντικό, το αληθινό, το χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες...
Είναι η μέρα που μου υπενθυμίζει ότι πρέπει για μια ακόμα φορά να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που επέλεξε να σταθεί δίπλα μου...
Θέλω έστω για μια μέρα να ξεχάσουμε ότι ειμαστε ενήλικες οικογενειάρχες και να διαγράψω όλα όσα μας απομακρύνουν από τα συναισθήματα ή την απλή χαρά που νιώθει ένα φρεσκοερωτευμένο ζευγάρι...
Έστω για μια μέρα θέλω να αφεθώ και να νιώσω και πάλι το τσίμπημα στο μέρος της καρδιάς , τις πεταλουδίτσες τις πράσινες κόκκινες και κίτρινες στο στομάχι μου... Να κοιτάξω τον άνθρωπό μου με άλλο μάτι...
Όχι σαν κάτι πολυαγαπημένο αλλά δεδομένο αλλα σαν κάτι νέο, διαφορετικό, ξεχωριστό. Όχι σαν κάτι οικείο, γνώριμο αλλά σαν κάτι μυστηριώδες που σε καλεί να το ανακαλύψεις...
Αν κάθε μέρα μαγειρεύεις το αγαπημένο σου φαγητό κάποια στιγμή θα πάψεις να το εκτιμάς, να το λαχταράς με την ίδια ένταση. Ίσως χάσει και την γεύση του. Ίσως αναρωτηθεις γιατί έγινε τελικά το αγαπημένο σου...
Είναι ωραίο λοιπόν να βρίσκουμε μια αφορμή που θα μας οδηγησει να κάνουμε νέο ξεκίνημα έστω αν είναι κάτι τόσο εμπορικό, όπως η σημερινή γιορτή...
Στο χέρι μας να μη μείνουμε στην επιφάνεια αλλά να πάμε στο βαθος, να μαγειρέψουμε ξανά την ίδια παλιά συνταγή προσθέτοντας νέα μπαχαρικά, φρέσκα υλικά που θα του δώσουν και πάλι την ξεχωριστή θέση που του αρμόζει στην καρδιά μας. Χωρίς τα απαραίτητα "λόγω της ημερας" αναμνηστικά δώρα", με ένα απλό χρόνια πολλά, με ένα απλό σ'αγαπώ να προσέχεις...
Για σήμερα ...
Για όσο χρειάζεται για όσο θέλουμε και οι δύο...
Και που ξέρεις; Αν είμαστε τυχεροί ίσως και για πάντα...
