Πριν μερικές μέρες, η αγάπη είχε τη τιμητική της.
Γιόρταζες κι εσύ γιατί δεν είσαι μόνη!
Βασικά είσαι με τον έρωτα της ζωής σου!
Τον άνθρωπο που είναι ο ιδανικός για σένα, ο ένας, ο αναντικατάστατος!
Εκείνος που καλύπτει όλα σου τα κενά! Μπλα μπλα μπλα… η μέρα πρόσταζε ένα τριαντάφυλλο, μια Lacta, κάτι γούτσου - γούτσου ρε αδερφέ, απ΄ αυτά που σου σπάνε τα νεύρα και δε τα αντέχεις, αλλά τον αγαπάς και έπρεπε να του πάρεις κάτι.
Μέσα σου, πάλευε το επαναστατικό σου πνεύμα.
Δε τα πιστεύεις αυτά… δε χρειάζεται να είναι η μέρα των ερωτευμένων για να πάρεις ένα δώρο αγάπης στον άνθρωπό σου!
Μετά το σκέφτηκες λίγο παραπάνω… στο μυαλό σου εισέβαλαν κι άλλες σκέψεις… σκέψεις που φοβήθηκες ότι ακούγονται, και αν και τις έσβησες αμέσως απ το μυαλό σου, εκείνες είχαν ήδη ακουστεί.
Δε θυμάσαι όλα αυτά τα χρόνια που υποστηρίζεις αυτή σου την επανάσταση, πότε ήταν αυτή η μέρα που του πήρες κάτι χωρίς να υπάρχει λόγος!
Τότε ήταν που πήγες δίχως δεύτερη σκέψη και αγόρασες αυτό το ριμαδιασμένο δώρο.
Για να αποδείξεις στον εαυτό σου… για να επιβάλεις στον εαυτό σου… για να υποβάλλεις τον εαυτό σου στον έρωτα!
"Χρόνια μας πολλά!" είπαν τα χείλη σου, μα η αγκαλιά σου δεν έκρυβε την ενέργεια που θα ήθελες. Σ’ αγαπώ, συμπλήρωσες, για να βγει λίγο παραπάνω στο άθροισμα…
Σσσς! Κλείσε τα μάτια… ακούγεσαι…
