Γιατί εγώ, που μάχομαι για την ελευθερία, να καλούμαι να την περιορίσω;

Γιατί εγώ, που μάχομαι για την ελευθερία, να καλούμαι να την περιορίσω;

Η ώρα 4:00 ξημερώματα. 23 προς 24 Μαρτίου. Ένα πολεμικό αεροσκάφος περίμενε στον αεροδιάδρομο. Πενήντα ψυχές σε ένα υπόστεγο του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης.

Η κατάσταση ρευστή, όπως και τα καύσιμα που κυλούσαν στην πίστα από το αριστερό φτερό του αεροπλάνου λόγω υπερχείλισης. Ήταν το τελευταίο που μας απασχολούσε. Η μετάβαση σε μια εμπόλεμη ζώνη, όπως είναι το Αφγανιστάν, προϋπόθετε άλλου είδους ανησυχίες.

Τα καύσιμα έσταζαν αργά, υπομονετικά, μαζί με το χρόνο που μας έφερνε, περισσότερο από κάθε φορά, κοντά στο ανεπιθύμητο ταξίδι. Η ζωή μου, με το μόνιμο ελάττωμά της να έχει πάντα μια έτοιμη περίληψη, περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Πρέπει να είχαν περάσει δυο μήνες περίπου.
-Ξέρεις πού πας;
-Πού;
-Καμπούλ...
-Με κοροϊδεύεις.
-Διάβασε...
Κι εγώ διάβαζα και για πρώτη φορά, από τη μαθητική μου ζωή, δεν καταλάβαινα τι διάβαζα. Μπορεί και τρεις ώρες να παρατηρούσα το ταβάνι του γραφείου μου, δε θυμάμαι.

Πάντως αφού κατάλαβα τι έγινε και με κάθε επιφύλαξη για την αντίληψή μου, τηλεφώνησα για να το επιβεβαιώσω. Ήταν αλήθεια...
-Αυτό δεν είναι καλό... να στάζουν τα καύσιμα… μονολόγησε ένας μικρός, στην ηλικία, υποψήφιος πολεμιστής.
Τον άκουσα, χαμογέλασα και σκέφτηκα «μακάρι αυτοί να ’ναι από δω και πέρα οι προβληματισμοί σου».
Γλυκοχάραζε. Ήμασταν έτοιμοι. Ανοίγει η μπουκαπόρτα και σαν άλλοι Ιωνάδες οδεύουμε στην κοιλιά του ψαριού προκειμένου να σωθούν και να εξυπηρετηθούν μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
-Γρήγορα... περάστε... μην αφήνετε κενά...

Σκέφτηκα, πως αν ήταν εκείνη την ώρα εκεί, ένας κτηνοτρόφος, σίγουρα θα αντιδρούσε φοβούμενος ότι τα αιγοπρόβατά του θα πέθαιναν από ασφυξία.
Μιάμιση ώρα πτήση. Ο Μορφέας μάς αγκαλιάζει, η βιολογική ανάγκη όμως να αποβάλλουμε από τον οργανισμό μας τα επίγεια υγρά αναγκάζει μερικούς να σκαρφαλώνουν για να φτάσουν στην πολυπόθητη οπή, που ονομάζουμε, στις οικίες μας, τουαλέτα.

Τα πόδια μας ακίνητα. Τα κορμιά μας κονσερβοποιημένα. Οι ψυχές μας εγκλωβισμένες. Σα δυνάμεις κατοχής, σκέφτομαι. Πού πάμε; Ποιος το ζήτησε; Γιατί εγώ, που μάχομαι για την ελευθερία, να καλούμαι να την περιορίσω; Νιώθω την ψύχη μου στον οισοφαγικό μου δακτύλιο. Οι σκέψεις μου και η ταυτόχρονη κάθοδος του αεροπλάνου συνετέλεσαν σε αυτό.
Φτάσαμε ...