Άνοιξη στην ψυχή, χειρόφρενο στον χειμώνα!

Άνοιξη στην ψυχή, χειρόφρενο στον χειμώνα!(πηγή pixabay)

Θυμάμαι συνέχεια να σταματώ την οδήγηση ή το περπάτημα προς μία δουλειά για να φωτογραφίσω κάτι μοναδικό στον δρόμο. Που μπορεί και να μην ήταν πράγματι μοναδικό. Για κάποιους ακόμη και συνηθισμένο. Στα μάτια μου όμως τόσο ξεχωριστό! Το σημαντικό είναι να βλέπεις, όχι απλά να κοιτάς…

Εκεί που υπάρχει ένας μποτιλιαρισμένος δρόμος, να βλέπεις ένα περίεργο πορτοκαλί του ουρανού στο βάθος. Εκεί που σε καθυστερεί ένα κόκκινο φανάρι, να παρατηρείς ένα πρωτότυπο σχήμα ενός σύννεφου. Εκεί που βλέπεις ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, να σε κερδίζει ένα ξεχωριστό γκράφιτι στον τοίχο. Εκεί που υπάρχει ένα ξεραμένο δέντρο, να παρατηρείς δύο αρχικά γραμμάτων χαραγμένα στον κορμό του. Εκεί που περπατάς σε ένα βρώμικο πεζοδρόμιο, να χαζεύεις δυο σκυλιά που παίζουν μεταξύ τους τόσο ανέμελα χωρίς να έχουν τα δικά μας προβλήματα να σκάνε…

Βγάλε τον χειμώνα από την καρδιά σου και ζέστανε λίγο! Μην τα κοιτάζεις όλα ψυχρά. Αν φέρεις την άνοιξη μέσα σου θα δεις ότι θα ανθίσουν και όλα γύρω σου. Έχω βαρεθεί τους παγωμένους ανθρώπους. Δεν τους μπορώ! Που ακόμα κι ο αέρας που εκπνέουν κρυσταλλώνει τα πάντα γύρω μέχρι που τα νεκρώνει. Ανάστησε την άνοιξη μέσα σου και ζωντάνεψέ τα όλα ξανά! Από το πολύ κρύο καμιά φορά, σκέψου πώς παγώνουν τα χέρια σου! Και αδυνατείς να τα κουνήσεις. Πώς θα μπορέσεις μετά να αγκαλιάσεις; Πώς να κρατήσεις σφιχτά τα χέρια κάποιου; Πώς να κόψεις ένα λουλούδι για να το προσφέρεις; Πώς θα στείλεις ένα μήνυμα στο κινητό που θα γράφει: «Θέλω να σε δω»;

Μείωσε λίγο την τρελή σου ταχύτητα στην τρέλα του να τα προλάβεις όλα και να τα κάνεις τέλεια. Βάλε χειρόφρενο στον χειμώνα! Τρέμουμε μην τυχόν νιώσουμε κάτι βαθύ με αποτέλεσμα να καταλήγουμε να τρέμουμε από το κρύο που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε! Για να μη μας πλησιάζει κανείς. Σαν να έχουμε φτιάξει έναν προστατευτικό πάγο κι έχουμε μπει μέσα. Περνούν άνθρωποι απ’ έξω, μας κοιτούν, αλλά δε μας βλέπουν καθαρά… Κι όσοι τόλμησαν να σπάσουν τον πάγο, πόνεσαν τόσο πολύ από τη δύναμη που έβαλαν, που τελικά έφυγαν τρέχοντας…

Ξαφνικά όμως συνειδητοποιήσαμε ότι στην προσπάθειά μας να αποφύγουμε αυτό το «βαθύ» κι έχοντας κλείσει τα μάτια για να μη μας δελεάσει κάτι «ανοιξιάτικο», βρεθήκαμε μέσα σε ένα ακόμη πιο… βαθύ πηγάδι! Ανοίξαμε λοιπόν μια μέρα τα μάτια και συνειδητοποιήσαμε ότι ήμασταν στον πάτο του… Φωνάζαμε, αλλά κανείς δε μας άκουγε για να μας βγάλει έξω. Διότι φυσικά δε λέγαμε τα σωστά λόγια. Με το: «Δεν μπορώ άλλο εδώ», δε γίνεται δουλειά. Γενικότερα με όποια φράση ξεκινάει με το «δεν». Με άρνηση. 

Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λίγο πιο θετικά και να εκφραζόμαστε και θετικά. Φώναξε: «Μου έλειψες! Βγάλε με από εδώ για να σε δω!». Και τότε το θαύμα θα γίνει. Τα θαύματα του κόσμου πολλά. Της άνοιξης ακόμη περισσότερα. Ένα ηλιοτρόπιο φύτρωσε ξαφνικά στον πάτο του πηγαδιού. Φώτισε τον χώρο και σε ζέστανε. Και μεγάλωσε τόσο, ψήλωσε πάρα πολύ, που σκαρφάλωσες πάνω του και κατάφερες να βγεις από το πηγάδι. Κι όλα αυτά τα κατάφερες φέρνοντας την άνοιξη στην ψυχή σου! Είχες μάλιστα πάρει κρυφά σπόρους από το ηλιοτρόπιο και άρχισες να τους φυτεύεις παντού. Γιατί να είναι ο ήλιος μόνο στον ουρανό; Ας είναι παντού γύρω μας… Καλή μας άνοιξη!

Η Μαρία Ιατρίδη είναι εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή: "Χαράζοντας τα σύννεφα" από τις εκδόσεις Πνοή.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ