Ημέρα της γυναίκας λένε, αλλά θυμάστε πώς καθιερώθηκε αυτή η παγκόσμια γιορτή;
Ήταν 8 Μαρτίου 1857, όταν εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη βγήκαν στους δρόμους και διαμαρτυρήθηκαν για ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου. Η πρώτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε αρκετά χρόνια μετά, το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ.
Και σκέφτομαι, ότι αυτές οι γυναίκες βοήθησαν να έχουμε ίσα δικαιώματα και καλύτερες συνθήκες εργασίας από εκείνες. Ήταν και είναι ηρωίδες.
Από τότε όμως η κάθε γυναίκα έχει εξελίξει τους τόσους ρόλους που έχει αναλάβει και έφτασε στο άλλο άκρο, εκείνο της χειραφέτησης, της απίστευτης ανεξαρτησίας που μοιάζει να μη χρειάζεται κανέναν για να κάνει το οτιδήποτε. Και μπορεί να είναι έτσι, αλλά φτάσαμε να τρομάζουμε τους άντρες με το δυναμισμό μας, βρε κορίτσια, να χανόμαστε από το ρόλο της γυναίκας ερωμένης και να κρατάμε μπροστά και πάνω από όλα εκείνους τους ρόλους της δυναμικής εργασιομανούς επαγγελματία, της δυναμικής νοικοκυράς, της δυναμικής μητέρας που δεν αφήνει χώρο για τον «ταλαίπωρο» άντρα και πατέρα των παιδιών της.
Και μη με παρεξηγήσετε κορίτσια μου. Και δεν είμαστε όλες έτσι αλλά και δε λέω να είμαστε από εκείνες που συμβιβάζονται σε όλα. Σκεφτείτε, μόνο, πόσα χάσαμε στην πορεία των χρόνων, στην προσπάθειά μας να δείξουμε στο αντίθετο φύλο πως αξίζουμε να μας αντιμετωπίζουν ίσα κι όμοια. Όμως, ούτε ίσοι είμαστε τελικά ούτε όμοιοι. Σωστά;
Η κάθε γυναίκα είναι η ηρωίδα της διπλανής πόρτας. Το δέχομαι, νιώθω κι εγώ μια από αυτές, αλλά ας θυμόμαστε να κρατάμε και κάποιους δυναμισμούς μας «κρυφούς». Να κρατάμε μια ισορροπία. Για να κερδίζουμε τα καλύτερα, σε άλλους τομείς.
