Οι γυναίκες δεν (πρέπει να) κλαίνε

Οι γυναίκες δεν (πρέπει να) κλαίνε

«Πάντα μ’ αρέσει να περπατώ στη βροχή. Έτσι κανένας δεν μπορεί να με δει που κλαίω», έλεγε ο Βρετανός ηθοποιός, Τσάρλι Τσάπλιν.

Κι όμως υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά. Τα δάκρυα από τα σύννεφα είναι κρύα, ενώ τα δικά σου ζεστά. Από τη ζεστή σου ψυχή προέρχονται, αλλά δεν μπορούν να ζεστάνουν αυτόν τον κρύο, καμιά φορά, κόσμο… 

Η αιτία δημιουργίας τους, ωστόσο, θα έπρεπε να είναι διαφορετική! Θα έπρεπε να «τρέχουν» μόνο από χαρά και συγκίνηση. Παγκόσμια ημέρα γυναίκας σήμερα και μπορεί κάποιοι να τρέχουν για δώρα προς το φύλο μας. Tο καλύτερο δώρο όμως, δεν είναι τίποτα άλλο, από το να προσφέρεις χαρά σε έναν άνθρωπο. Και εν προκειμένω σε μια γυναίκα.

Να προσπαθείς να μην την κάνεις ποτέ να κλαίει! Βάλε στόχο αντί για ένα φανταχτερό κόσμημα, το φανταχτερό της χαμόγελο. Αναλογίσου. Πόσες φορές την έκανα να χαμογελάσει αυτήν την εβδομάδα; Και πίστεψέ με, η σωστή γυναίκα αυτό θα εκτιμήσει. Αυτά που δεν έχουν τιμή, άλλωστε, είναι και τα πιο ακριβά... 

Ακριβά και τα δάκρυά σου! Μην τα χαρίζεις από δω κι από κει. Γιατί στο τέλος θα στερέψεις. Θα αφυδατωθείς! Κι έτσι, δε θα έχεις δύναμη για τίποτα… Το στόμα σου θα έχει στεγνώσει και θα αδυνατείς να ξεστομίσεις όμορφες λέξεις. Κι όχι, δεν είσαι ωραία όταν κλαις όπως ίσως σου ‘χουν πει για να γλυκάνουν τον πόνο. Όμορφη είσαι όταν γελάς! 

Λένε: «Οι άντρες δεν κλαίνε», αλλά εγώ θα πω: «Οι γυναίκες δεν κλαίνε!». Είσαι δυνατή. Είσαι πολύ δυνατή. Πιο πολύ κι από όσο μπορείς να φανταστείς! Φαντάσου έναν κόσμο μόνο με χαμόγελα. Τον φαντάστηκες; Ωραία. Τώρα δημιούργησέ τον! Διώξε τους κακούς του παραμυθιού και κράτα μόνο όσους θα σε οδηγήσουν στο πολυπόθητο «happy end». Αφού ξέρεις ποιοι είναι! Γιατί το καθυστερείς; Κι άμα ξεγλιστρήσουν κάποιοι που επιθυμούν το κακό σου, έχεις τη δύναμη να τους αντιμετωπίσεις! Πώς; Βλέποντας τη ζωή αλλιώς! Τη ζαχαρένια μου δε θα χαλάω για κανέναν πικρό άνθρωπο…

Και ναι, έγραψα προ ολίγου τη λέξη: «παραμύθι». Γιατί φοβάσαι να παραδεχτείς ότι θέλεις να το ζήσεις; Ακούς αυτή τη λέξη και το πρώτο πράγμα που σου ‘ρχεται στο μυαλό είναι το ψέμα. Όχι! Το παραμύθι σου θα είναι αληθινό! Και θα έχει μόνο καλούς χαρακτήρες. Και κανένα ρολόι να χτυπάει 12 τα μεσάνυχτα, με τα μάγια να λύνονται. Καμία πίεση χρόνου. Μαγική θα είναι όλη σου η ζωή! Κι όχι μόνο κάποιες ώρες σε ένα πάρτι, που δεν είσαι ο εαυτός σου. Πάρτι θα στήνεις κάθε μέρα και θα προσκαλείς όσους κέρδισαν την πρόσκληση με τη συμπεριφορά τους. Όσους σε θέλουν γι’ αυτό που είσαι και δεν έχεις καμία ανάγκη να το παίξεις κάτι άλλο. 

Παίξε σαν μικρό παιδί κι άμα πέσεις και χτυπήσεις, μην κλάψεις!

Δεν πρέπει να κλαις. Μόνο να λες: «Ζωή θα σε ζωγραφίσω όπως θέλω εγώ.

Μαύρο δε θα βάλω. Μόνο φωτεινά χρώματα και φωτεινά χαμόγελα». Και μη ξεχνάς! Το χαμόγελό σου πρέπει να ‘ναι τόσο δυνατό που να ρίχνει χάμω κάθε εμπόδιο και κάθε κακιά μάγισσα παραμυθιού. Εγώ από δω και στο εξής θα περπατάω στη βροχή μόνο επειδή… ξέχασα την ομπρέλα μου κι όχι για να κρύψω τα δάκρυά μου! Δε θα υπάρχει άλλωστε κάτι για να το κρύψω. Το χαμόγελό μου θα λάμπει τόσο, που θα ‘ναι λες και βγήκε πάλι ο ήλιος κι η κακοκαιρία σταμάτησε. Κι ελάτε να μου το πάρετε αν τολμάτε…

Η Μαρία Ιατρίδη είναι εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή: "Χαράζοντας τα σύννεφα" από τις εκδόσεις Πνοή.